Ik wilde je een snelle nieuwsbrief schrijven om je te laten weten dat op 27 februari de tweede pilot begint van het groepstraject Begin met Beginnen. En dat we zelfs al zijn begonnen met een voorprogramma! 🎉
|
Alleen toen ik ging zitten om te tikken, rolde er als vanzelf zoveel meer uit. Fijn vind ik dat, om aan jullie te schrijven en woorden te geven aan wat er in me leeft.
|
|
Want voor mij voelt het alsof ik eindelijk een puzzel heb opgelost waar ik al sinds 2011 mee bezig ben.
|
|
|
Dat was een bijzonder jaar voor me: 2011. Een schakeljaar. Het jaar waarin ik mijzelf een 'Summer of Play' kado gaf. Als je me al een tijdje volgt, heb je me daar vast al eens over horen vertellen.
|
Voor mij voelde het als het jaar waarin ik meer mij werd (en zo voel ik dat nog steeds). Vrijer,, losser, fijner, ruimer. Niet dat het sindsdien alleen maar feest is. Zeker niet. Maar er veranderde wel veel. Het is het jaar waarin ik begin met dingen maken, bedenken, delen. Iets wat ik daarvoor zo graag wilde maar geen idee had hoe.
|
Ook toen was ik al een enthousiaste fladderaar. Maar ik zat voortdurend in de knoop met mijzelf tussen de huppelende hippie die ik me van binnen voelde en de volwassene professional die ik dacht dat ik voor de buitenwereld moest zijn.
|
In 2011 was ik net een paar jaar aan het werk als coach. Wat als op mijn lijf geschreven voelde nadat ik van alles had geprobeerd (een greep uit mijn vele carrìeres daarvoor: secretaresse bij het Ministerie van Justitie, communicatiemedewerker bij grote toneelgezelschappen, freelance projectconsultant). Maar ook al voelde het coachen heel natuurlijk, ik vond het wel lastig om daar mijn eigen draai aan te geven.
|
|
Ik was in die tijd helemaal in de ban van lezen over spelen en het belang daarvan voor volwassenen: psychologieboeken, filosofieboeken, businessboeken. Ik bleef maar nieuwe boeken vinden! Mijn hoofd liep er van over. Ik wilde er heel graag iets mee doen.
|
Dus verzon ik beginnetjes van ideetjes voor workshops, voor berichtjes op Facebook, voor teksten op mijn website. Ik krabbelde flarden in boekjes, kreeg af en toe een inzicht waarvan ik dacht 'dit is het' waarna die dan weer overwoekerd werden door twijfels en onzekerheden. Daar bleef het dan hangen. Het kwam maar niet van de grond. En daar baalde ik steeds meer van.
|
|
Maar gelukkig kwam toen dus 2011. Tijdens een rondje hardlopen besefte ik ineens dat je over spelen niet moet nadenken maar dat je dat moet doen. Vervolgens bedacht ik een experiment: een maand lang iedere dag een speelkwartier doen en eens kijken hoe dat is. En... (wat nieuw voor me was) het bleef niet bij een gedachte, ik ging het ook doen. Meteen diezelfde dag begon ik! Ik had geen idee hoe of wat. We zien wel! Lekker, even plezier maken. De dingen doen die ik als kind deed. Zoiets.
|
|
|
De grote verrassing was dat er in dat speelexperiment iets veel waardevollers zat verborgen dan 'alleen' plezier en het spelen dat ik als kind kende.
|
Ik leerde iets dat veel meer bij mijn volwassen levensfase paste: om mijn ideeën niet meteen weg te wuiven (want 'ze zien me al aankomen!') maar er nieuwsgierig naar te zijn ('wat zou er gebeuren als ik het zou doen?'). Ik ontdekte hoe ik kon spelen met mijn ideeën, met de dingen die ik graag wilde. Door er niet meer de hele tijd over nadenken maar ze te doen. Geen perfect uitgewerkte plannen (waar ik daarvoor altijd in verzande) maar experimenteren met kleine niet tot in de puntjes uitgewerkte versies. Daarna kijken wat het oplevert en van daaruit stap voor stap verder ontwikkelen.
|
Ik had zo'n plezier, de gekste avonturen, een steeds groter groeiende creativiteit waarvan ik nooit had geweten dat ik die in mij zat.
|
|
Het had ook een enorme impact op mijn werk. Heel organisch ontwikkelde ik de SPEELregels (een kaartenset met speelse opdrachten), werd ik door bedrijven gevraagd daar workshops over te geven, kreeg media-aandacht van tijdschrijften, radio en televisie. Zonder enig plan. Gewoon maar experimenteren en de dingen doen die mij leuk leken om te doen. Ineens ging als vanzelf wat ik daarvoor met zoveel moeite probeerde (of nou ja, heel veel over had nagedacht).
|
|
|
Sindsdien ben ik dus mateloos gefascineerd door die speelse ontdekkende manier van werken. Ik kan er uren over praten. Dag in en dag uit ben ik aan het uitvogelen wat de elementen zijn in hoe dit voor mij werkt en bestudeer ik graag de creatieve processen van anderen. Ik heb boeken vol notities over dit puzzelproces. Ik leer ook veel van de mensen die ik coach in deze manier van werken en door te zien wat het voor hun verandert.
|
De belangrijkste delen van de puzzel zijn al een tijd goed zichtbaar. Maar ze zweefden nog wat los in het midden. En de rand kreeg ik nog niet goed in elkaar geschoven.
|
Ik miste nog een kader, een systeem (want daar hou ik van). De uitdaging was dat die niet dwingend moest zijn. Dat die wel ruimte gaf voor zelfonderzoek, om te ontdekken wat ieders eigen manier is. Bovendien wilde ik ook niet teveel vertellen hoe 'het zit', maar laten ervaren (want daar leer en verander je het snelste van).
|
|
Ik experimenteerde de afgelopen vijf jaar hoe ik dat in een vorm kon gieten zodat anderen er zelfstandig mee aan de slag konden: de Stapjesclub, de 'megaminiworkshopweek in één dag' en heel veel andere workshopvarianten die ik allemaal Begin met Beginnen noemde, omdat ik het zo'n lekkere naam vind.
|
|
|
Afgelopen november fietste ik op een natte winderige middag terug van een workshop die ik aan studenten op een creatieve beroepsopleiding had gegeven. Geïnspireerd door een oefening die ik voor die workshop had bedacht, schoof ineens zomaar de puzzel in elkaar. Ik voelde het al een tijdje aankomen. De vorm werd steeds zichtbaarder voor me. Dit moment voelde daardoor niet alleen heerlijk maar vooral ook compleet logisch.
|
Ik wilde er zo snel mogelijk mee aan de slag. Nog in datzelfde fietstochtje naar huis bedacht ik een simpele opzet voor een kort traject met een kleine groep. Thuis aangekomen deelde ik het meteen op Instagram stories. Binnen 48 uur hadden drie mensen zich aangemeld, de week daarna volgde nog een vierde. Niet lang daarna begonnen we.
|
|
Het programma ontstond zonder enige moeite. Ik hield het super simpel. Ik hoefde niks nieuws te bedenken want ik wist alles al omdat ik hier al dertien jaar mee bezig was. Het enige verschil was dat ik nu een kapstok had gevonden waar ik alles aan kon ophangen. Het was helemaal super om te zien hoe het ook de deelnemers helderheid en overzicht gaf voor hun beginproces en tegelijkertijd de ruimte en vrijheid om dat op hun eigen manier in te vullen. Precies zoals ik had gehoopt.
|
|
|
Op 27 februari begint dus de volgende ronde. Want ik wil snel verder met ontdekken en meer mensen hier in meenemen. Deze keer duiken we dieper in de verschillende onderdelen en zijn er meer sessies en opdrachten. En het wordt nog leuker!
|
Omdat ik er zoveel zin in heb, ben ik ook alvast een beetje begonnen. De mensen die zich al hebben aangemeld heb ik vervroegd toegelaten tot de online omgeving, Ik deel daar nu video's met eerlijke inkijkjes in mijn eigen beginproces van het ontwikkelen van Begin met Beginnen. Iedere deelnemer heeft ook al een eigen online dagboek gekregen waar ik wekelijks een nieuwe mijmervraag in zet. En daar wordt al druk ingeschreven!
|
|
Dus als je mee wil doen met de volgende ronde, meld je dan snel aan want dan kan je meteen al beginnen.
|
|
|
|
|
Deze ronde is nog één keertje als pilot omdat ik er van alles nieuws voor aan het ontwikkelen ben. Dus deze keer ook nog voor een leuke pilotprijs!
|
|
|
|
|
Tot een volgende keer weer! Als je iets wil vragen of delen (leuk!), kan je dat altijd doen via een reply op deze mail.
|
|
PS: ik stuur deze mail voor het eerst via een ander mailprogramma. Ik hoop dat alles goed gaat! Maar mocht er nou op de één of andere manier iets mis gaan (wat ik altijd spannend vind zo'n eerste keer), laat het me vooral even weten!
|
|
|
|
|
|
|
