Hai reader,

Hoe we iets herinneren is vrijwel nooit zoals het was. Boeiend, vind ik dat.

Het schijnt dat we gebeurtenissen in losse snapshots onthouden. We herinneren daar dan vervolgens niet een soort gemiddelde van. Twee momenten schijnen die herinnering het meest te kleuren: het meest intense moment en het einde. Dat noemen ze de peak-end rule.

Een plezierige gebeurtenis die onprettig eindigt, kleurt daardoor negatiever dan die eigenlijk was. En andersom geldt dat ook.
Ik vertelde vorige week dat 2024 bij mij een taaie nasmaak had achtergelaten en ik het daarom niet terug had gekeken.

Alleen nu ik het alsnog terugkijk besef ik dat mijn herinnering grijzer kleurde dan dat het jaar in werkelijkheid was door het laatste kwartaal (waarin ik niet lekker in mijn vel zat).

Daar kwam ik achter door een opdracht in Anders Omkijken waar je compleet willekeurig kriskras door je jaar momenten op gaat duiken. Want daar kwamen ineens hele andere 'snapshots' uit dan die in mijn hoofd waren blijven hangen.

Dit waren de random momenten die door die opdracht bij mij naar boven kwamen drijven. ⤵️

  • Een avondje Pokemon spelen (met die kaarten die kinderen verzamelen kan je namelijk ook spelen) met een fijn spontaan ontstaan clubje waarmee we dat afgelopen jaar zo'n beetje iedere maand deden.
  • Naar Ziggo Dome waar Nadine Shah (een goede vriendin van mijn zusje die ze jaren geleden in Londen leerde kennen) in het voorprogramma van Depeche Mode optrad. Trots natuurlijk. Alhoewel we haar later in het jaar nog een keer op een kleiner podium zagen optreden, wat ik nog leuker vond. Intiemer. Een avond waar ik lekker met mijn ogen dicht opging in haar stem, waar ik zo van hou.
  • Een animatie van een getekend bloemetje, die ik zelf maakte. Het was één van mijn vele creatieve uitspattingen afgelopen jaar. Een paar weken lang speelde ik met het leren maken van animaties maken in Procreate Dreams. Daarna volgde weer een andere uitspatting. :-)
  • Een stop motion filmpje (zie verderop) die ik maakte van een knop die ik volgde (wat ik in het voorjaar ook nog met een hele reeks andere knoppen deed).
  • De vitrage van ons appartement in Budapest, waar we in april en mei vijf weken lang 'woonden'. Het absolute hoogtepunt van mijn jaar. Wat heb ik daar eindeloos veel en verrukkelijk gedwaald! Daar heb ik de rest van het jaar nog mijwee naar gehad.
  • Een filmpje van de zonsondergang op mijn balkon. Die toverde ik dit jaar om tot een klein stadsparadijsje. De plek waar ik vaak mijn rust vond. Mijn lievelingsmoment was om daar 's avonds in de schemering te balkonieren.
  • De expositie van Tesse Reversma waar ik binnenkwam lopen toen ze het net een paar minuten daarvoor bleek te hebben afgebroken. Ze was zo lief om het aan mij persoonlijk te laten zien. Alle beelden en gedichten lagen op de grond uitgespreid. We hadden er hele mooie gesprekken over. Het voelde heel bijzonder.
  • Een glazen vaas uit het Lalique Museum in Doesburg. Eén van de vele uitjes die ik het afgelopen jaar met mijn moeder maakte. Ik sliep afgelopen jaar bijna iedere vrijdag bij mijn moeder. 's Ochtends kroop ik dan bij haar in bed waar we uren konden kletsen. Daarna gingen we meestal ergens naar op pad. Die dagen samen waren een dierbaar onderdeel van mijn jaar.
  • Portugees toetje. Vertaald door Google Translate als 'pyjama van snoepjes bij de open haard’ We waren twee weken in het huis van Frank zijn ouders in Portugal, waar zij wonen. Eerst met z'n tweetjes om op hun katten te passen. Daarna nog een paar dagen met z'n vieren. Zij namen ons dan mee naar de lekkerste lokale restaurants. Waar we in eentje dit verrukkelijke toetje aten.
  • Een tas vol croissants. Afgelopen jaar was ik bij bijna alle MA-ontbijten van De Maakruimte (aanrader voor als je in Utrecht woont!). Het zijn zulke fijne bijeenkomsten, waar ik steeds weer nieuwe leuke mensen leer kennen. In november was er een extra groot ontbijt, waar ik de croissants voor oppikte.
  • Mijn moeder met haar spiksplinternieuwe rugtas. Mijn moeder was op zoek naar een mooie rugzak. Maar waar verkopen ze die? Ik typte 'rugzak' in Google Maps in. En om de hoek waar we waren bleek een heel leuk (beetje verborgen) winkeltje/atelier waar iemand zelf leren rugzakken maakte, die voor mijn moeder gemaakt leken te zijn. Zo'n klein momentje, wat een beetje magisch voelt.

Opnieuw ingekleurd

Ik ben heel blij dat ik dit terugkijk-toetje voor mijzelf heb geregeld. Het geeft een veel fijner einde aan mijn jaar. Dat mijn herinneringen meteen heel anders kleurt. Het was een veel kleurrijker jaar dan in mijn hoofd was blijven kleven.

Ik zie mijn jaar nu als eentje vol creativiteit, waarin ik met veel aandacht voor mijzelf zorgde (ook al wist ik soms niet goed hoe) en voor een paar van mijn meest dierbare mensen. Hoe fijn en vertrouwd het leven hier in Utrecht voelt. Met leuke mensen die nu al zo natuurlijk in mijn leven verweven zitten.
Wil je ook nog Anders Omkijken? Je bent nog steeds heel erg welkom!

Als je het leuk vind om dat samen met anderen te doen, dan kan je morgenochtend (zaterdag 11 januari) van 11:00 tot 12:30 uur ook nog online aanhaken op Zoom.

Dat wordt een ontspannen ochtendje. Geen programma. Iedereen gaat met zijn eigen opdrachten aan de slag, je kan vragen stellen als je ergens niet uitkomt en aan het einde kijken we met z'n allen nog even terug.

Veel groeten,
Marieke


PS: deze mail had ik je eigenlijk vanochtend willen sturen. Maar toen ik op het punt stond dat te doen, kregen we een berichtje dat het slecht ging met Frank zijn opa. We zijn meteen op de trein naar Rotterdam gestapt maar toen we daar aankwamen was hij net overleden. Een paar uur lang zijn we samen naast zijn bed blijven zitten. Dat was verdrietig maar vooral ook heel mooi.

Daarom als toevoeging, ter ere van opa, nog een extra moment van afgelopen jaar. Dat was eind november. De laatste keer dat we bij hem waren. Opa was 95 en heeft altijd een ongelooflijk goed geheugen gehad. Toch werd het de laatste maanden steeds lastiger om bij zijn herinneringen te komen.

Ik zag zijn machinistenpet hangen en pakte die erbij. Samen bekeken we die. Ik vroeg naar de gouden rand die er omheen zat. Vol trots vertelde hij dat dat een ereband was die hij op zijn pet kreeg toen hij (ik meen) 25 jaar bij de NS werkte. De glinsterende ogen waarmee hij dat vertelde zal ik missen. ❤️