Je hebt van die lessen die keer op keer op je pad komen. En steeds leer je weer een nieuw stukje of een dieper laagje van de les. Een van de mooiste lessen die ik leer door te spelen is om me te laten leiden door wat goed voor me voelt. Om me niet krampachtig vast te klampen aan uitgestippelde plannen maar mee te bewegen met wat ik op mijn pad tegen kom. Zo ontstonden bijvoorbeeld de SPEELregels, alleen maar door mee te bewegen, totaal zonder plan. Wanneer dingen anders gaan dan gepland, probeer ik met een nieuwsgierige geest te ontdekken wat de onverwachte situatie me brengt. Om de situatie niet in goed of fout in te delen of te proberen veranderen. Om op zoek te gaan naar de verborgen pareltjes die in donkere hoekjes verstopt zitten. Zo leer ik – met vallen en opstaan – steeds weer wat speelser en soepeler te leven, met meer plezier en minder stress. Alleen dat vallen, pffff, wat is dat soms pijnlijk.
Zo’n vier weken geleden schoot het – terwijl ik wegens een buikgriep een nacht lang in innige omhelzing met een emmer op de grond lag – op een vreselijke manier in mijn rug met een uitstraling naar mijn been die voelde alsof ik met mijn tenen in het stopcontact vast zat. Ik kon geen beweging meer maken zonder te vergaan van de pijn. En ja, helaas, dat gedoe met die emmer ging ook gewoon door. Ik zal je de verdere details besparen maar laat ik zeggen dat het woord ‘horror’ de lading aardig dekt.
De dagen daarna kon ik me – beginnend met kruipen – langzaam aan weer in verticale positie voortbewegen. Ik deed in een paar dagen bewegingstechnisch de hele evolutie van aap tot mens na. Ik ‘moest’ ook wel want ik had allemaal klussen en events voor Bureau Play op de planning staan. Dingen die ik E C H T niet kon en wilde missen. The show must go on. Ik haalde alles uit de kast om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer op zou knappen. Ik was zo’n beetje vergroeid met mijn kruik, dook ’s avonds op tijd mijn bed in, maakte ubergezonde fruitsmoothies, pakte regelmatig een uurtje rust en verschoof alle afspraken die geen prioriteit hadden. Tevreden klopte ik mezelf op de borst omdat ik zo ontzettend goed voor mezelf zorgde.
Er was echter een ‘probleempje’: de pijn werd langzamerhand weer erger en steeds moeilijker te verdragen. Maar hoe moest dat nou met al die dingen die ik E C H T niet kon missen? Afzeggen was voor mij geen optie. Nou blijkt mijn lijf net zo eigenwijs te zijn als de rest van mij. Het trok zich dan ook geen bal aan van al mijn ‘wat-zorg-ik-toch-ontzettend-goed-voor-mezelf-acties’. Uiteindelijk had ik zoveel pijn dat ik niet alleen die leuke events moest afzeggen maar dat het me nog maar amper lukte om een stap te zetten of een boterham te smeren.
En ineens begreep ik het. Ik probeerde mijn hernia – want dat bleek het te zijn – om de dingen die E C H T moesten gebeuren heen te plannen. Daar tussendoor kon ik opknappen. Alleen werkt dat natuurlijk niet zo. De enige echte optie die ik had was om alles los te laten en mijn lijf het tempo te laten bepalen, niet mijn agenda. The show must take a break.
Mijn agenda veegde ik leeg en ik nam het lieve aanbod van mijn ouders aan om bij hun op te knappen. En jeetje, wat is het heerlijk om even niks te hoeven. Om te worden vertroeteld door mijn moeder met haar lieve bemoedigende woorden en zachte blik. Om te rusten in het bouwwerk van kussens en kruiken dat ze voor me maakte om mijn pijn te verlichten. En dan is er nog het kadootje van de zoveelste pijnstiller die ik kreeg voorgeschreven die eindelijk wel blijkt te werken. Wat een verademing om verlost te zijn van het ergste deel van die gekmakende pijn!
De afgelopen dagen begin ik me langzaam aan weer een beetje beter te voelen. Er is even geen plan. Ik doe alleen maar wat goed voelt. Heel voorzichtig. Stapje voor stapje. Mijn nieuwsgierige geest komt ook weer om de hoek kijken om te ontdekken wat deze onverwachte situatie me brengt. Ik ben benieuwd welk verborgen pareltje ik nu weer ga vinden!
Lieffie, wat een herkenbaar verhaal!
Wens je heel veel sterkte toe.. laat je maar lekker vertroetelen, you’re worth it :-)… gelukkig bleef een hernia uit bij mij, maar het signaal was ook erg duidelijk. Vandaar mijn beslissing ‘de rest van het jaar vakantie te nemen’… En dat gaat best goed :-). En weet je wat, ik ben creatiever dan ooit :-). Het zal wel ergens goed voor zijn…
Dikke kus!
Dankjewel lieve Marian!
Oh oh oh, wat heb ik heb me laten vertroetelen. Nu weer thuis en probeer mezelf net zo te vertroetelen als mijn moeder dat deed (al kan zij dat wel echt heeeeel goed). Ja, de rest van het jaar vakantie! Zo heb ik vorig jaar besloten de rest van mijn leven te blijven spelen. Maar met een bedrijf dat ik zo leuk vind en alleen maar met spelen bezig is, vind ik het soms lastig om te ontdekken waar mijn grenzen liggen. Want soms gaat rust gewoon boven leuk. Dikke kus terug!
Hee Marieke!
Jeetje wat een verhaal, maar heel tof hoe je het weer terugbrengt naar je basis visie om je mee te laten voeren met het leven. Inspirerend!
Veel beterschap, hoop dat, nu je wél luistert, de boel gauw een beetje opklaart.
Groetjes
Dank je voor je mooie reactie. En ja, het gaat nu al echt zo’n stuk beter. Sta er zelf van te kijken. En waar dat dan aan ligt weet je natuurlijk nooit precies. De pijnstillers hebben volgens mij ook een belangrijke duit in het zakje gedaan omdat ik me door de pijnverlichting veel beter kon ontspannen (de heftige pijn vond ik echt heel lastig om mee om te gaan). Maar het niet meer vechten tegen mijn grenzen en me er aan overgeven heeft zeker geholpen in het proces.
Ha Marieke!
Goh, joh, wat een verhaal. Echt horror. Verplicht aan de verzorging, dat is niet mis om je daaraan over te geven, . Als ik iets voor je kan doen hoor ik het graag.
Groet, Yvette
Ha die Yvette! Ja, duurde ook wel even voordat ik het kon. Was vooral omdat ik zo’n pijn had dat ik eigenlijk geen keuze meer had. Anders was ik vast nog langer door gegaan in mijn eigenwijsheid (waarvan ik heb ontdekt dat dat niet altijd wijsheid is 😉
Arme Marieke,
Wat een ramp! Knap dat je je “toestand” zo kunt verwoorden en opschrijven! Herkenbaar ook, alleen zonder de horror die jij er nog eens bij had. Mijn lief kreeg ’n hernia, waardoor zijn onderneming vrijwel tot stilstand kwam. Ontzettend frustrerend voor hem, hij zat zo vol mooie plannen… We zijn nu een paar jaar verder en hij begint zich (dankzij acupunctuur, massage en rust – hij “doet” niet aan pijnstillers) langzaam steeds wat beter te voelen. Prachtige ideeën heeft hij gelukkig nog steeds. Dat wens ik ook voor jou. Dat je maar heel snel weer mag opknappen! Heel veel sterkte en geduld!
Dankjewel, wat lief van je! Pffff, knap hoor van je partner dat hij het helemaal zonder medicijnen doet. Ik was echt blij toen er eindelijk (bij het vijfde medicijn) een combinatie was die werkte. Gaf echt even verlichting. Probeer wel zo snel mogelijk af te bouwen. Na ruim een week inmiddels gestopt met het heftigste medicijn (ocycontin, morfine-achtig) van de twee die ik gebruikte en zelfs na zo’n korte tijd al pittige ontwenningsverschijnselen van. En jeetje, dat hij er al een paar jaar mee bezig is! Ik ben afgelopen 1,5 week echt al ontzettend opgeknapt (sta ik ook van te kijken) maar ja je weet nooit wat er nog komt. Heel veel sterkte met de laatste loodjes en veel plezier met zijn mooie ideeën!
Hi Marieke,
Jeetje zeg! Het gaat je vast ook weer heel veel opleveren! Heel veel beterschap!
Dankjewel Iris! En ja, gaat zeker iets opleveren. Dat is weer het voordeel van het nadeel dat hernia heet 😉