Je hebt van die lessen die keer op keer op je pad komen. En steeds leer je weer een nieuw stukje of een dieper laagje van de les. Een van de mooiste lessen die ik leer door te spelen is om me te laten leiden door wat goed voor me voelt. Om me niet krampachtig vast te klampen aan uitgestippelde plannen maar mee te bewegen met wat ik op mijn pad tegen kom. Zo ontstonden bijvoorbeeld de SPEELregels, alleen maar door mee te bewegen, totaal zonder plan. Wanneer dingen anders gaan dan gepland, probeer ik met een nieuwsgierige geest te ontdekken wat de onverwachte situatie me brengt. Om de situatie niet in goed of fout in te delen of te proberen veranderen. Om op zoek te gaan naar de verborgen pareltjes die in donkere hoekjes verstopt zitten. Zo leer ik – met vallen en opstaan – steeds weer wat speelser en soepeler te leven, met meer plezier en minder stress. Alleen dat vallen, pffff, wat is dat soms pijnlijk.

Zo’n vier weken geleden schoot het – terwijl ik wegens een buikgriep een nacht lang in innige omhelzing met een emmer op de grond lag – op een vreselijke manier in mijn rug met een uitstraling naar mijn been die voelde alsof ik met mijn tenen in het stopcontact vast zat. Ik kon geen beweging meer maken zonder te vergaan van de pijn. En ja, helaas, dat gedoe met die emmer ging ook gewoon door. Ik zal je de verdere details besparen maar laat ik zeggen dat het woord ‘horror’ de lading aardig dekt.

De dagen daarna kon ik me – beginnend met kruipen – langzaam aan weer in verticale positie voortbewegen. Ik deed in een paar dagen bewegingstechnisch de hele evolutie van aap tot mens na. Ik ‘moest’ ook wel want ik had allemaal klussen en events voor Bureau Play op de planning staan. Dingen die ik E C H T niet kon en wilde missen. The show must go on. Ik haalde alles uit de kast om te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer op zou knappen. Ik was zo’n beetje vergroeid met mijn kruik, dook ‘s avonds op tijd mijn bed in, maakte ubergezonde fruitsmoothies, pakte regelmatig een uurtje rust en verschoof alle afspraken die geen prioriteit hadden. Tevreden klopte ik mezelf op de borst omdat ik zo ontzettend goed voor mezelf zorgde.

Er was echter een ‘probleempje’: de pijn werd langzamerhand weer erger en steeds moeilijker te verdragen. Maar hoe moest dat nou met al die dingen die ik E C H T niet kon missen? Afzeggen was voor mij geen optie. Nou blijkt mijn lijf net zo eigenwijs te zijn als de rest van mij. Het trok zich dan ook geen bal aan van al mijn ‘wat-zorg-ik-toch-ontzettend-goed-voor-mezelf-acties’. Uiteindelijk had ik zoveel pijn dat ik niet alleen die leuke events moest afzeggen maar dat het me nog maar amper lukte om een stap te zetten of een boterham te smeren.

En ineens begreep ik het. Ik probeerde mijn hernia – want dat bleek het te zijn – om de dingen die E C H T moesten gebeuren heen te plannen. Daar tussendoor kon ik opknappen. Alleen werkt dat natuurlijk niet zo. De enige echte optie die ik had was om alles los te laten en mijn lijf het tempo te laten bepalen, niet mijn agenda. The show must take a break.

Mijn agenda veegde ik leeg en ik nam het lieve aanbod van mijn ouders aan om bij hun op te knappen. En jeetje, wat is het heerlijk om even niks te hoeven. Om te worden vertroeteld door mijn moeder met haar lieve bemoedigende woorden en zachte blik. Om te rusten in het bouwwerk van kussens en kruiken dat ze voor me maakte om mijn pijn te verlichten. En dan is er nog het kadootje van de zoveelste pijnstiller die ik kreeg voorgeschreven die eindelijk wel blijkt te werken. Wat een verademing om verlost te zijn van het ergste deel van die gekmakende pijn!

De afgelopen dagen begin ik me langzaam aan weer een beetje beter te voelen.  Er is even geen plan. Ik doe alleen maar wat goed voelt. Heel voorzichtig. Stapje voor stapje. Mijn nieuwsgierige geest komt ook weer om de hoek kijken om te ontdekken wat deze onverwachte situatie me brengt. Ik ben benieuwd welk verborgen pareltje ik nu weer ga vinden!