Weet je waar ik regelmatig in trap (en ik vermoed jij ook)? Dat ik denk dat dingen in een bepaalde volgorde moeten gebeuren. Het vervelende daarvan is dat ik dan ergens in dat bedachte stappenplan kan blijven steken.

Ik had het weer met mijn podcast. Ik wilde het simpel houden. Daarom interviewde ik voor de eerste aflevering mijn inspirerende vriendin Laura. Dat deden we via Zoom. Geen technisch gedoe, lekker makkelijk.

Toch duurde het nog een tijdje voordat ik het interview online zette. Ik had mijzelf wijs gemaakt dat er eerst nog van alles moest.

Wat ik dacht dat eerst nog moest gebeuren:

• Voorstel-aflevering maken waarin ik mijzelf en de podcast introduceer.
• Naam verzinnen voor de podcast (daar kwam ik maar niet op).
• Intro en een outro opnemen.
• Eerst nog drie extra interviews opnemen zodat ik alvast een buffer voor een maand had.
• Tune laten maken.

Al deze dingen voelden voor mij als super logisch. Die moesten nou eenmaal echt echt écht nog gebeuren. Tot ik besefte dat ik een hele rij ‘eerst-nog-ditjes’ had bedacht.

Eerst-nog-ditjes

Dat zijn heel logische klinkende argumenten die je hoofd bedenkt. Ze kunnen het voor elkaar krijgen dat je niet (echt) begint of blazen het zelfs helemaal af. Het zorgt ervoor dat dingen onafgemaakt op je laptop blijven steken.

Ik hoor het ook keer op keer in mijn coachingsgesprekken. Super toffe ideeën die dolgraag de wereld in willen maar eerst nog: een website, de juiste kleuren uitkiezen, beter weten wat je wil zeggen, goede spullen hebben, meer zelfvertrouwen. En ja, ik trap er zelf ook nog regelmatig in.

Mijn advies: begin in het midden.

Stap midden in het plezier van wat je wil maken. Zet de allerleukste stap die je nu kan bedenken. Eentje waarbij je lijf borrelt van enthousiasme. Het maakt namelijk geen donder uit wat die eerste stap is.

Het enige dat belangrijk is, is dat je een eerste stap zet. Het liefst eentje waar je blij van wordt. Want als dat zo is, dan heb je dikke kans dat je er iemand anders ook iets mee geeft.

Mijn plezier voor de podcast zit in de gesprekken (wat vind ik het toch heerlijk om zo samen van alles uit te pluizen over hoe je ideeën tot uitvoering brengt en wat daarbij helpt en in de weg zit). En daarna in de beweging die het weer bij anderen kan brengen.

Al die toeters en bellen zijn daarvoor niet echt nodig. Ook al lijken ze dat wel.

Huppakee, zet die stap.

Dus toen ik besefte dat ik weer in de ‘eerst-nog-dit’ valkuil was gestapt, zette ik de aflevering met Laura online. Zonder intro, outro en tune. Geen eerste voorstel-aflevering en een goed gevulde buffer aan toekomstige afleveringen. Ik gaf het gewoon maar mijn eigen naam. De rest komt nog wel. Of niet. Ook goed.

Zo blij dat ik dat gedaan heb, want wat heeft die eerste aflevering alweer een boel beweging gegeven.

Ik kreeg verschillende berichtjes van luisteraars die er bevestiging door kregen in om de boel op je eigen manier te doen en te vertrouwen op je eigen ingevingen en improvisatietalent. Super tof vond ik dat iemand allemaal aantekeningen heeft gemaakt (doe ik namelijk ook bij podcastafleveringen). Of dat de aflevering meteen nog een keer werd geluisterd. Wow. En wat ik helemaal te gek vind, is dat mensen zelf na het luisteren hun eigen spontane nog niet helemaal perfecte podcasts en filmpjes online hebben gezet.

Allemaal beweging! Door die eerste fratsloze aflevering.

Dus…

Heb jij nog iets liggen waar je graag mee wil beginnen maar denk je dat er eerst nog van alles moet gebeuren? Iets dat je eerst nog moet doen, kunnen, hebben, leren? Wil je filmpjes opnemen, beginnen met tekenen, aan de slag met een idee waar je al zo lang mee rondloopt, liedjes schrijven, je ochtenden fijner beginnen?

Wat het ook is… Het hoeft niet op een bepaalde manier. Het mag imperfect, het hoeft niet al helemaal af en het kan ook in de ‘verkeerde’ volgorde.

Wat is het midden van wat jij wilt doen/maken/organiseren/beginnen? Wat is de kern? Waar ligt jouw plezier? Wat is het stuk waar jouw hart van gaat huppelen als je er aan denkt?

Heb je ‘m?

Yes! Hoe kan je daar nu vandaag nog midden in stappen?

Gaat je hoofd nu in protest: ‘ja maar, het kan echt niet zonder puntjepuntjepuntje’. Kijk dan nog eens goed. Is dat echt zo? Waarschijnlijk voelt het spannend om te beginnen zonder dat alles al helemaal perfect en uitgedacht is? En dat is helemaal oké.

Luister anders eerst nog even naar de volgende podcastaflevering. Die is met Marleen Bekker. Zij vertelt over haar wilde plan en deelt ontzettend open over de angsten die ze daarbij tegenkomt en hoe ze daarmee omgaat.