“Maak je niet druk, lieve Mariek. Dit lijkt nu heel belangrijk maar als je straks terugkijkt, is het maar één van de vele kleine stapjes die je in je leven zet.”
Ik heb zo’n fijne adviseur. Eentje die mij door en door kent. Stapje voor stapje leer ik haar ook steeds wat beter kennen.
Ik mag haar graag. Ze heeft veel meer rust over zich dan ik. Ze is precies twintig jaar wijzer. Ik vertrouw deze vrouw met haar lieve stem en haar witte haar. Ze heeft een paar diepe rimpels om haar zachte blauwe ogen.
Ze praat heel anders tegen mij dan ik vaak tegen mezelf praat. Ik kan nog wel eens streng zijn tegen me zelf. Dan vind ik dat ik dingen niet goed doe, niet ben wie ik zou willen zijn, het allemaal zoveel beter kan.
Zij vindt juist dat ik vaker rust moet nemen en motiveert me om nog meer te genieten. Ze vindt hele andere dingen belangrijk. Zij kijkt naar wat ik geef aan andere mensen, naar mijn kwaliteiten, naar wat mij uniek maakt.
Zij zit in mij. Ik ben het zelf. Maar dan over twintig jaar. Marieke van 60.
Ze is mijn innerlijke mentor. Tara Mohr liet mij kennis met haar maken in het boek Playing Big. Ze is er om tegenwicht te bieden aan mijn innerlijke criticus.
Het is fijn om haar erbij te hebben. Ze maakt de boel zoveel zachter. Ik kan altijd bij haar terecht voor advies. Als ik het even niet meer weet. Als ik ’s nachts wakker lig. Of als ik een liefdevol zetje kan gebruiken wanneer ik iets niet durf.
Ze zou zo tussen de dames kunnen zitten uit een reclamefilmpje dat ik laatst zag. Een paar vrouwen op leeftijd geven daarin advies aan jongere vrouwen.
Ze verbazen zich erover dat wij niet in een ‘world of pleasure’ leven met alle mogelijkheden die wij nu hebben. Dat het zelfs steeds meer een ‘world of pressure’ lijkt te zijn. Een wereld waarin we onszelf onder druk zetten omdat we de perfecte moeder, vrouw, vriendin willen zijn. En succesvol in ons werk. Dat ook nog.
De vrouwen adviseren ‘ons’ om veel meer te genieten. Om te zijn in plaats van te doen. Voordat je het weet, is het allemaal alweer voorbij. Dan kunnen je benen je niet meer dragen om te dansen. Nu nog wel. Dit is het moment om de dansvloer op te gaan zodra je maar kunt.
Mijn innerlijke mentor, mijn grijze mooie Marieke, zegt ook dat soort dingen. Ze helpt me om meer uit dit heerlijke leven te halen.
Zoals laatst. Frank en ik liepen naar huis. We waren naar een skatefilm geweest. De film gaf me vrolijke kriebels. De vrijheid die de skaters in die film uitstraalden, riep het verlangen bij me op om ook veel meer te bewegen. Over de wereld en in mijn dagelijkse leven. Reizen, dansen, lachen, buiten zijn.
“Laten we dat nog veel meer doen”, zei ik. “Dat is goed. Laten we dat nú doen”, zei Frank. “Kom, we gaan skaten”. Het was half twaalf ’s nachts. Het idee riep dezelfde vrolijke kriebels bij me op als de film.
Maar ik was ook moe. De volgende dag wilde ik graag op tijd opstaan. Ik had nog zoveel te doen. En ik vond het eng. Dat heb ik altijd gevonden. Rolschaatsen. Brrrr. En ik had het nu al jaren niet gedaan. Beter van niet, dacht ik.
Marieke van 60 gaf me het zetje. “Kom op meid, dit is nu juist waar het om gaat. Dit is wat het leven extra kleur geeft.”
En zo stonden we even later tussen een paar jonge skatertjes op een leeg plein. Midden in de nacht. Ik vond het eng. Zo vreselijk eng. Ik strompelde met knie- en polsbeschermers om het plein op. Houterig en met zwaaiende armen. Ik durfde amper een stukje te rolschaatsen. Zo bang om te vallen.
Rol na rol ging het beter. Ik zong mee met de muziek die ik door mijn oortjes hoorde. Foute vrolijke liedjes. Ik trok me steeds minder aan van wat de jonge gastjes van mijn ‘bejaarde’ rolschaatsfratsen vonden (ze lachten in ieder geval heel lief naar me). Het ging steeds een beetje soepeler.
En dan uiteindelijk dat ene rondje zonder angst. Een soort van soepel, als vanzelf. Wat een lekker gevoel. Wow. De wind door mijn korte haar. Ja, dit is waar het om gaat! Dit gevoel.
En jij… Wat zou jij anders doen als je advies van je 20 jarige oudere zelf opvolgt?
Geef een reactie