Categorie: Geen categorie

Het is bijna altijd bij me. Een vleugje magie. Het geeft sprankeltjes aan mijn dagelijkse leven. Verrukkelijk. Het laat me de mooie dingen om me heen zien. Zelfs als er op het eerste gezicht niet zoveel te beleven lijkt te zijn. Maar soms is het ook zomaar ineens – floeps – weg. Even geen positiviteit, geen pareltjes. Dan voelt het kaal en leeg. Het komt vanzelf weer terug. Dat weet ik inmiddels. En toch, ik vind het altijd een beetje naar als het weer even verdwenen is.

De afgelopen weken was het ineens weer zo ver. Totaal onverwacht. Na een pittige intensieve periode door mijn hernia kon ik namelijk al best weer een heleboel. Lopen naar de supermarkt (en zelfs nog veel verder, yeah), aanrommelen in huis, fietsen door de stad, zelfs zwemmen. Ik kon alleen niet lang zitten. En concentreren, dat ging ook niet. Want jeetje wat was ik moe. Toch was dat precies wat ik wilde: zitten en concentreren. Bureau Play lag al bijna twee maanden stil en er stond nog maar een paar euro op de bank. Ik moest dus echt weer aan de bak. Keer op keer kroop ik achter mijn laptop om er even later weer gedesillusioneerd achter vandaan te kruipen. Het ging niet.

Vorige week nodigde Jilles, mijn broer, me uit om naar een klassieker te gaan in EYE. Die draaide midden op de dag. Ik zag er tegen op. Ik vond dat ik andere dingen moest doen (zelfs al gingen die niet). Bovendien was lang zitten nou precies datgene dat ik niet kon en om dat dan ruim twee uur te gaan doen. Tja… Mijn broer was echter zo enthousiast en ik ben ontzettend dol op hem. Dus hup, mezelf bij elkaar geraapt en met een hete kruik in mijn rugzak op de pont naar Amsterdam-Noord. Een gelukje: de bioscoopzaal was zo goed als leeg dus ik kon tussendoor ongestoord gaan staan. Normaal ga ik iedere week wel een keer naar de film, soms zelfs nog vaker. Het is een van mijn favoriete uitjes. Heerlijk, even helemaal op gaan in een andere wereld. En na twee maanden zonder was dit dus extra genieten. Wat had ik dit gemist!

Na de film zaten we aan de rand van het water. De lucht was strakblauw en we keken naar de wirwar van bootjes op het IJ. Ik werd overvallen door een vakantiegevoel. Hmmm ja, vakantie. Hoe heerlijk zou dat zijn? Maar ja, geen geld en… Voordat ik daar op door kon piekeren, sloegen mijn gedachten een andere richting in. “Geld? Waar heb je dat voor nodig? Je woont in een fantastische stad. Genoeg te doen. Je hoeft alleen de deur maar uit. En je bedrijf? Ach meid, het komt vast wel goed allemaal. Ongelukkig achter je laptop zitten, gaat je in ieder geval geen brood op de plank opleveren.” Zo buitelden er ineens allerlei gedachten vol mogelijkheden over elkaar. Ik dacht aan de mooie plekjes waar ik naar toe kon gaan, aan het boek dat ik zo graag uit wilde lezen en aan dutjes.

Op het pontje terug stond ik me even later ontzettend blij en vrij te voelen. Zo’n verschil met de heenreis. Echt, magisch vind ik het. Dat vleugje.

Afgelopen week werd ik bedekt onder een warme deken van tweets, facebookberichtjes, mailtjes, kaartjes en zelfs kadootjes. Wow, wat ontzettend veel lieve reacties op mijn vorige blog! En ik kreeg vaak de vraag of ik de parel al gevonden had. De verborgen parel waar ik het in dat blog over had, verwijst naar de waardevolle les(sen) waarvan ik inmiddels weet dat iedere periode van tegenslag me die oplevert. Ik hoef alleen maar op te letten en te luisteren. Die lessen komen in stukjes en beetjes. Vaak weet ik pas achteraf echt wat ik heb geleerd. Soms zelfs pas jaren later.

Dan zijn er ook nog de kleine pareltjes waarvan de laatste tijd veel voorbij zijn gekomen. Dat betekent niet dat ik de hernia als een joepiedepoepie-tijd beleef. Zeker niet. En al helemaal niet toen ik er zo tegen aan het vechten was en ook nog eens vreselijk veel pijn had, dat was echt #*%!+ (vul zelf je stevigste krachtterm in). En toch, als dan een van mijn vrienden me in een telefoongesprek kalmeerde of met een tas boodschappen voor de deur stond, waren dat echt ongelooflijke pareltjes. Mijn herstel gaat nu gelukkig voorspoedig, elke dag gaat het een beetje beter. En omdat ik me er echt even helemaal aan over probeer te geven, heb ik niet veel last van de grenzen waar ik dagelijks tegen aan loop. Sterker nog, ik vind dat zelfs een van de pareltjes, dat mijn lijf zo duidelijk aangeeft waar mijn grens ligt. Als ik daar maar goed naar blijf luisteren is het op dit moment best te doen. Maar eerlijk is eerlijk, leuk is anders. Daarom is het juist zo waardevol om elke dag op zoek te gaan naar wat er wel leuk is.

Ik hou al een tijdje de mooie momenten van de dag bij in een boekje. Ik ervaar mijn leven meestal als (kleur)rijk en de pareltjes rollen vaak moeiteloos uit mijn pen. Ik heb natuurlijk ook zo mijn baaldagen. Het is dan soms echt even flink zoeken naar lichtpuntjes. En toch, als ik terugblader zie ik dat juist de pareltjes die ik op een moeilijke dag schreef zo bijzonder zijn. Zo klein, zo dierbaar. Die roepen bij het teruglezen nog meer een instante geluksflashback op dan de grotere momenten. Zoals die van laatst toen ik met een rotgevoel over straat liep. Een mevrouw passeerde mij en zei met een grote glimlach ‘merel’ tegen me. Ik keek om me heen en zag of hoorde niks dat op een vogel leek. Echt geen flauw benul waar ze het over had. Maar voor heel even, misschien zelfs maar een paar seconden, sloeg haar mysterieuze blijheid over op mij. Door het dagelijks opschrijven van dit soort momenten, krijg ik steeds meer oog voor die kleine pareltjes.

Weer even terug naar de pareltjes van nu. Ik heb de afgelopen week er aardig wat verzameld. Specifieke, kleine momentjes. Zoals de geur vlak na een regenbui tijdens een van de eerste ieneminiewandelingetjes die ik vorige week dagelijks met mijn vader maakte. De grotere parels, de lessen die ik aan het leren ben, worden ook langzaam al een beetje duidelijk. Eentje daarvan is dat ik nu veel thuis ben en besef hoe prettig ik dat vind. Eigenlijk ben ik dat normaal heel weinig doordat ik veel op pad ben of op mijn werkplek bij Lev Kaupas. Ik wil voortaan dan ook wat vaker van mijn fijne huisje genieten. Om mezelf een handje te helpen ben ik nu aan het bedenken hoe ik een heerlijk kussenrijk relaxhoekje kan maken waar ik regelmatig in kan duiken met een boek of gewoon met mijn gedachten.

En jullie lieve berichtjes van de afgelopen weken waren aaneenrijging van pareltjes. Stuk voor stuk. Allemaal. Dank jullie ontzettend wel! Echt zo blij mee.

Oh, en nog een ding, kennen jullie Pluk je Momenten al? Janne verzamelt mooie momenten en laat mensen deze tekenen. Ga maar eens naar haar website als je inspiratie kan gebruiken.