Het is bijna altijd bij me. Een vleugje magie. Het geeft sprankeltjes aan mijn dagelijkse leven. Verrukkelijk. Het laat me de mooie dingen om me heen zien. Zelfs als er op het eerste gezicht niet zoveel te beleven lijkt te zijn. Maar soms is het ook zomaar ineens – floeps – weg. Even geen positiviteit, geen pareltjes. Dan voelt het kaal en leeg. Het komt vanzelf weer terug. Dat weet ik inmiddels. En toch, ik vind het altijd een beetje naar als het weer even verdwenen is.

De afgelopen weken was het ineens weer zo ver. Totaal onverwacht. Na een pittige intensieve periode door mijn hernia kon ik namelijk al best weer een heleboel. Lopen naar de supermarkt (en zelfs nog veel verder, yeah), aanrommelen in huis, fietsen door de stad, zelfs zwemmen. Ik kon alleen niet lang zitten. En concentreren, dat ging ook niet. Want jeetje wat was ik moe. Toch was dat precies wat ik wilde: zitten en concentreren. Bureau Play lag al bijna twee maanden stil en er stond nog maar een paar euro op de bank. Ik moest dus echt weer aan de bak. Keer op keer kroop ik achter mijn laptop om er even later weer gedesillusioneerd achter vandaan te kruipen. Het ging niet.

Vorige week nodigde Jilles, mijn broer, me uit om naar een klassieker te gaan in EYE. Die draaide midden op de dag. Ik zag er tegen op. Ik vond dat ik andere dingen moest doen (zelfs al gingen die niet). Bovendien was lang zitten nou precies datgene dat ik niet kon en om dat dan ruim twee uur te gaan doen. Tja… Mijn broer was echter zo enthousiast en ik ben ontzettend dol op hem. Dus hup, mezelf bij elkaar geraapt en met een hete kruik in mijn rugzak op de pont naar Amsterdam-Noord. Een gelukje: de bioscoopzaal was zo goed als leeg dus ik kon tussendoor ongestoord gaan staan. Normaal ga ik iedere week wel een keer naar de film, soms zelfs nog vaker. Het is een van mijn favoriete uitjes. Heerlijk, even helemaal op gaan in een andere wereld. En na twee maanden zonder was dit dus extra genieten. Wat had ik dit gemist!

Na de film zaten we aan de rand van het water. De lucht was strakblauw en we keken naar de wirwar van bootjes op het IJ. Ik werd overvallen door een vakantiegevoel. Hmmm ja, vakantie. Hoe heerlijk zou dat zijn? Maar ja, geen geld en… Voordat ik daar op door kon piekeren, sloegen mijn gedachten een andere richting in. “Geld? Waar heb je dat voor nodig? Je woont in een fantastische stad. Genoeg te doen. Je hoeft alleen de deur maar uit. En je bedrijf? Ach meid, het komt vast wel goed allemaal. Ongelukkig achter je laptop zitten, gaat je in ieder geval geen brood op de plank opleveren.” Zo buitelden er ineens allerlei gedachten vol mogelijkheden over elkaar. Ik dacht aan de mooie plekjes waar ik naar toe kon gaan, aan het boek dat ik zo graag uit wilde lezen en aan dutjes.

Op het pontje terug stond ik me even later ontzettend blij en vrij te voelen. Zo’n verschil met de heenreis. Echt, magisch vind ik het. Dat vleugje.