Liever luisteren? Hier vind je de voorleesversie van dit blog.

---

Onderweg naar buiten pak ik mijn jas van de kapstok. Terwijl ik ‘m aantrek, denk ik: “Wacht, laat ik nog even checken of het niet gaat regenen“.

Tien minuten later sta ik nog steeds in de gang: met één arm in een mouw van mijn jas en met de andere scroll ik door Instagram.

Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon. “Hoe ben ik nou weer op Insta terecht gekomen? Ik ging toch naar buiten? Oh ja…. Buienradar! Laat ik die nog even checken.”

Dit gebeurt me zo vaak! Ik pak mijn telefoon om even snel iets op te zoeken en ik verdwijn ‘zomaar ineens’ in een dimensie van gedachteloos scrollen waarin de wereld om me heen niet meer lijkt te bestaan.

Overigens ook als ik niet op mijn telefoon kijk, is er een onzichtbaar (maar vrijwel altijd aanwezig) lijntje tussen mij en Instagram dat aan me trekt.

Mijn stamkroeg

Tja, ik heb een gecompliceerde relatie met Insta.

Want naast dat het afleidt van mijn leven, is het er ook een belangrijk onderdeel van geworden.

Het is mijn vertrouwde hoekje op het internet. Mijn online stamkroeg.

Ik kan daar op ieder moment binnen lopen en er zijn altijd mensen die ik ken om een praatje mee te maken. Een fijn groepje stamgasten om bij aan te schuiven en waarmee ik in een deuk kan liggen, we elkaar aanmoedigen of ons verhaal bij elkaar kwijt kunnen.

Het is ook de plek waar ik veel van mijn dagelijkse verwonderingen en mijmeringen vast leg. Ik vermaak me er. Raak er geïnspireerd.

Tijd voor een break

Het is voor mij steeds weer zoeken naar de balans tussen wat het me geeft en waar het me van afleidt. En om de zoveel tijd slaat het te veel door naar de kant die ik niet wil.

Dan verschuift mijn gedrag van delen naar steeds meer scrollen tot ik helemaal gefrituurd ben. Eigenlijk altijd betekent dat dan dat ik een gevoel uit de weg ga.

Dan las ik een tijdje een Instapauze in.

Even wennen

Zo’n Instapauze vind ik eerst altijd wat ongemakkelijk. Mijn telefoon blijft dan nog een tijdje uit gewoonte aan me trekken.

Ik check mijn mail vaker, kijk ineens veel meer nieuws. Of ga naar apps waar ik normaal nooit kom. Zo bracht ik de laatste keer uren door op Vinted (dat leverde me dan wel weer leuke kleren op).

Maar wat ik op Insta zoek, vind ik nergens anders op mijn telefoon.

Langzaam wordt het lijntje tussen mij en mijn telefoon dan ook dunner en heeft het mij minder in zijn greep.

Mijn aandacht raakt minder versnipperd. Ik merk dat ik steeds langere periodes dingen doe (langer lezen!) zonder mijn telefoon erbij te pakken.

Dat voelt dan zo lekker! Een verademing.

Zonder Insta hoor ik mijzelf beter.

Weer terug (of niet?)

Toch kom ik altijd weer terug. Want ik mis mijn stamkroeg: de gesprekken, het delen, de dynamiek.

Dan neem ik me voor om het deze keer anders te doen. Ik spreek regels met mijzelf af: alleen op bepaalde uren of dagen, een maximumtijd per dag, alleen delen en niet scrollen.

Maar uiteindelijk gaat dat allemaal weer over boord en heeft mijn telefoon me weer in de greep.

Nu was het anders

Afgelopen najaar nam ik weer eens zo’n instapauze. Maar deze keer voelde het terugkomen anders.

Toen ik voor het eerst weer de deur van mijn stamkroeg open trok, voelde ik me overspoeld door wat er allemaal op me af kwam.

Even een greep:

• Handig! Een naaihack die ik wil onthouden voor als ik ‘m ooit nodig heb.
• Een reel over een ADHD-gewoonte: “Oh wow, doen anderen dat ook? Ik vond dat altijd maar raar van mijzelf.” en daarna in een aangename golf van herkenning de comments lezen van andere mensen die allemaal hetzelfde doen en dachten dat ze de enige waren.
• Mijn maag die zich in een knoop samentrekt van woede en verdriet bij een filmpje over Gaza.
• Een creatief filmpje dat me inspireert om zelf ook eens mee te experimenteren in mijn eigen filmpjes.
• Iemand die enthousiast een nieuw aanbod deelt waarbij ik jaloers-balend denk: “Ah nee, dat lijkt precies op ‘mijn idee’ dat ik al zo lang heb maar nog niks mee gedaan heb”.
• Een goed verwoorde mening over de toestand in de wereld die me aan het denken zet.
• En…. als ik geluk heb komt er ook nog een bericht voorbij van iemand die ik ken.

Dat allemaal binnen een paar minuten!

De hoeveelheid informatie maakt me duizelig.

Wat het nog eens extra lastig maakt is dat het algoritme mij inmiddels bizar goed kent en piekfijn in de smiezen heeft wat ik graag zie. Daardoor is vrijwel alles wat ik voorgeschoteld krijg ook nog eens iets dat me boeit, raakt, blij maakt, emotioneert of aan het denken zet.

Dat krijg ik allemaal niet zo snel verwerkt.

Ik wil graag op dingen kunnen kauwen, het door me heen laten gaan. Op mijn eigen tempo.

Mijmeren: wat wil ik?

Ik gaf het niet graag aan mijzelf toe maar Insta voelde steeds minder als de plek waar ik mijn tijd door wilde brengen.

Maar wat is het alternatief? Wat ga ik dan doen?

Want als ik er vanaf ga dan ben ik ook die fijne gesprekken kwijt! De inspirerende mensen die ik volg. Het maken van stories, wat ik zo leuk vind om te doen. En waar vertel ik dan over de dingen die ik organiseer en hoe vinden mensen mij dan voor mijn coaching?

Ik vond het ook confronterend om te merken dat ik me een leven zonder Instagram me niet goed voor kon stellen.

Wat is er zonder?

Wat ik graag doe als ik het even niet weet, is op zoek gaan naar mensen die al verder zijn in hun ontdekkingstocht van datgene waar ik zelf vastloop.

Zo kwam ik een interview tegen met Holly Howard waarin zij haar ervaring vertelt van de afgelopen jaren zonder social media. En hoe goed dat haar bevalt. En hoe dat haar creativiteit heeft aangewakkerd.

Once you take something away, it’s sort of like a challenge. It challenges you to explore alternative ways tot share your story. What are other ways I can be connecting to people?

Terwijl ik haar dat zo hoorde vertellen, voelde het alsof er een luikje open ging waarvan ik niet door had dat het dicht zat. Daardoor opende zich ineens een ruimte vol nieuwsgierigheid en nieuwe energie.

Benieuwd… Wat zou er voor nieuwe creativiteit in mij ontstaan als ik niet op Insta zit? Wat zou ik voor andere dingen verzinnen om contact met mensen te leggen? Ideetjes begonnen te borrelen over een zine of weer op een koffietentjestour gaan zoals ik dat eerder eens door heel Nederland deed!

Ik besefte dat Instagram zo normaal voor me was geworden dat ik vaak niet meer verder keek. Dat dit ‘nou eenmaal’ mijn plek geworden was waar ik contact leg met de wereld. Maar er is natuurlijk nog zoveel meer.

Digitale oase

Wat vol enthousiasme naar boven kwam borrelen is iets waar ik al een paar jaar veel over nadenk maar steeds vooruit schuif.

Dat ontstond toen ik een blog van Rob Hardy las waarin hij het heeft over het bouwen van digitale oases op het internet. Plekken waar je even bij kan tanken in de droge internetwoestijn. Een plek waar je rond wil hangen en die je wil ontdekken.

Toen ik dat las, spatte de vonkjes door mijn lijf. Zo’n website wil ik. Een online wereld om doorheen te dwalen, met onverwachte gangetjes en geheime hoekjes met verrassingen. Een plek om je te verwonderen en op zelfontdekkingstocht te gaan.

Daar fantaseer ik sindsdien vaak over. Maar vervolgens denk ik ‘dat kost veel teveel tijd om te maken’, en dat als ik daar wel tijd in zou steken straks toch niemand komt rondkijken want je krijgt mensen tegenwoordig niet meer naar websites toe (althans dat zijn reacties die ik van een paar mensen kreeg waar ik mijn idee aan vertelde, want in mij zit een eigenwijs deel dat denkt dat het wel kan). En dan laat ik het maar weer.

Het vuur vlamde nog meer op toen ik laatst de podcast Botanical studies of internet magic van Kening Zhu ontdekte. Zij geeft zo mooi woorden aan hoe ik de afgelopen jaren mijn digitale oase voor me zag. Ze heeft het zelfs over dwalen!

Het voelde als één grote aanmoediging om er nu eindelijk wel mijn energie in te steken.

In de aflevering Your website is not a brochure zegt ze iets waardoor het me ineens glashelder werd, waar ik naar verlang:

A nourishing, self-replenishing, generous, giving kind of place.

It’s a place that you want to spend time in, a place you want to return to again and again. It asks nothing of you and it feels almost like a refuge or a sanctuary or like a home of someone that you know where their kettle is still on and the fireplace is warm.

Het besef: mijn website is al heel lang niet meer mijn online thuis.

Ik wil dat het weer een plek is die leeft. Waar îk leef. Dat ik er zelf een paar keer per week te vinden ben. Een plek waar ik zelf ook graag ben. Waar ik steeds weer aan knutsel, nieuwe dingen aan toevoeg, het steeds verder laat groeien.

Dat is ook wat ik ooit op mijn website deed. Maar dat ben ik op Instagram gaan doen.

Ik ben in mijn stamkroeg gaan wonen!

Ooit was het mijn huis

Toen ik zo’n vijftien jaar geleden mijn website begon, deelde ik daar van alles wat ik meemaakte, ontdekte, bedacht. Dat deed ik in allerlei vormen: foto’s, video’s en vooral veel blogs. Ik probeerde er van alles uit.

Het was niet perfect. Maar het was wel helemaal ik.

Van daaruit trok ik de wereld in. Naar Facebook, Twitter, Persicope. Maar mijn website was mijn centrale plek.

Wanneer is dat dan veranderd? En hoe kwam dat?

Een belangrijke oorzaak is de coronatijd geweest. Instagram werd de plek waar vrijwel mijn hele sociale leven zich naartoe verplaatste. Ik was heel blij met dat dat er toen was. Maar toen het voorbij was, ben ik daar niet minder rond gaan hangen.

Rond diezelfde tijd was ik ook aan het klooien met mijn website. Ik veranderde mijn theme (geen idee meer waarom). Vervolgens bleek in mijn blogs en op andere pagina’s allemaal code te staan uit het vorige theme. Ik haalde het grootste deel van mijn website offline om dat nog eens op te ruimen. Wat daarna nooit meer gebeurde (want ik deed toch alles via Insta).

Ik gebruikte mijn website nog wel als ik iets nieuws had bedacht. Daar maakte ik dan een pagina voor (waar ik dan wel weer een feestje van maakte).

Mijn homepage veranderde ik steeds door de pagina van wat ik op dat moment organiseerde. Dat vergat ik daarna ook regelmatig weer aan te passen. Dan ontdekte ik ineens weer dat er iets op stond dat al lang afgelopen was.

Tja, dat krijg je als je er niet meer woont, maar alleen af en toe nog op bezoek komt.

Aan het klussen

De hoogste tijd dus om van mijn website weer mijn online thuis maken!

Ik ben nu bezig met klussen, de muren aan het schilderen. Ik heb alles eruit gehaald en ga het stap voor stap weer inrichten.

Je vindt nu dan ook maar één ding op mijn website. Maar wel een lievelings. Een kast. 🙂 Mijn ‘cabinet of curiosities’!

Daar wil ik verzamelingen in zetten van wat ik onderweg op mijn ontdekkingsreizen door mijzelf en mijn leven tegenkom: verwonderingen, mijmeringen, creatieve zijweggetjes, nieuwe inzichten en gesprekken met mensen

Het is er nu nog wat leeg, maar je kan al wat rondsnuffelen in oude blogs die ik weer tot leven heb gewekt en nieuwsbrieven van het afgelopen jaar die ik tot blogs aan het omknutselen ben. De komende tijd ga ik het steeds meer vullen.

Ik ga verhuizen

De komende tijd neem ik rustig de tijd om terug te verhuizen.

Ik ben begonnen met door mijn oude posts op Instagram te bladeren wat voelt als door een fotoboek vol herinneringen. Op mijn gemakje kijk wat ik mee wil nemen om een plekje te geven in mijn cabinet of curiosities en wat ik weg doe.

Tijdens de verhuizing ben ik dan ook weer wat vaker op Instagram te vinden om daar verhuisdozen in te pakken. En natuurlijk om bij te kletsen met de andere stamgasten.

Leuk om je daar te zien!

Hoe verder?

Geen idee hoe het verder gaat. Ik weet dat ik gewoon maar op pad moet gaan en dan ontdek ik vanzelf hoe ik verder wil reizen.

Ik kan me zo voorstellen dat als ik klaar ben met de verhuizing, ik nog wat wegwijzers op Insta zal plaatsen naar mijn website. Kruimeltjes om te volgen. En dat ik andere plekken ga ontdekken. Ik benieuwd. Zin om het te gaan ontdekken!

En jij…?

Heel benieuwd ook naar jou!

Waar woon jij online? Bevalt het je daar? Of ben je toevallig ook op zoek naar een nieuwe plek? En hoe pak jij je zoektocht aan?

Super leuk als je dat in de reacties laat weten!