Liever luisteren? Hier vind je de voorleesversie van dit blog.

Ik had dus besloten om van Instagram af te gaan… Alleen ga ik dat toch anders doen dan dat ik had bedacht.

Ik neem je mee door mijn afgelopen paar weken. Maar eerst neem ik je nog wat verder mee terug.

Op een middag vier jaar geleden was ik beland in een Facebook-discussie. Niet omdat ik daar zelf aan mee deed, maar omdat ik niet op kon houden met de reacties te lezen van een bericht waar mensen lijnrecht tegenover elkaar stonden.

Het was geen nieuwsgierig gesprek maar eentje waar mensen elkaar overschreeuwden en kleineerden. Ik weet niet meer waar het over ging: vaccinaties, pieten of een ander polariserend onderwerp. Maar wat ik nog wel weet was het verslagen gevoel dat het me gaf. Ik had het gevoel alsof iedereen ruzie met elkaar had. Toch als ik op straat liep, zag de wereld er heel anders uit. Ik wilde niet meer door deze bril naar de wereld kijken en zette spontaan mijn Facebook-account op inactief.

Dat voelde toen niet echt als een afscheid voor altijd, want ik kon altijd weer terug door mijn account te heractiveren. Maar toen ik er eenmaal vanaf was, heb ik het nooit meer gemist.

Deur dicht trekken

Alleen had ik altijd nog wel een beetje een gek nagevoel over dat ik zo de deur achter me had dichtgetrokken zonder even gedag te zeggen.

Dus toen ik laatst besloot om ook met Instagram te stoppen, wilde ik graag met meer aandacht en rust afscheid nemen. Ook wilde ik de mensen uit mijn hoekje graag mee nemen naar de nieuwe plek waar ik ga delen wat me bezighoudt: mijn website.

Tijdens één van mijn ochtendwandelingen kwam ik op het idee om als overgang op Instagram ‘verhuisdozen in te pakken’. Daar werd ik meteen enthousiast van.

Hoe ik dat voor me zag, was om door oude posts te bladeren en kijken wat ik een plekje op mijn website wilde geven. Leuke of opvallende dingen die ik tegenkwam wilde ik in mijn stories delen. Ook wilde ik graag in gesprek met anderen over het vorm geven aan je online leven, omdat ik merk dat veel mensen hiermee aan het worstelen zijn.

Stories maken + gesprekken voeren = mijn twee lievelingsdingen van Insta.

Dus ik had er zin in!

Het was ook handig dat ik ondertussen mijn website weer op orde kon brengen (want die had ik ernstig verwaarloosd).

Maar dat liep anders

Toen ik de eerste verhuisdoos-inpak-stories had gemaakt en de gesprekken op gang kwamen, vond ik dat inderdaad heel leuk. Dit had ik gemist in de paar maanden Instapauze die ik achter de rug had.

Maar doordat ik ook ineens weer meer op Insta was, werd het me extra duidelijk waarom ik er van af wil.

Ik zag mijzelf iedere keer als ik de app opende weer in de stroom worden meegesleurd. Het werkt echt verslavend voor me. Het zijn vooral de reels die me in een soort hypnose brengen van steeds nog ‘één filmpje’ waar ik mijzelf echt ontzettend moeilijk uit krijg.

Ik voel de hele tijd een lichte nerveusheid door mijn lijf zoemen die zich steeds een beetje meer opbouwt. Ik wil wat ik zie onthouden, opslaan, zelf eens doen. Maar bij het volgende filmpje ben ik wat ik had bedacht alweer vergeten.

Het geeft me een gevoel van FOMO van wat ik allemaal zou kunnen en willen doen en maken. Maar ik doe er juist minder door.

In mijn Instapauze was dat anders. Daarin ontstond een fijne routine waarin ik veel las, lijntjes volgde in mijn interesses waar ik dan nog meer over las en over schreef. Niet omdat het iets hoefde te worden maar puur voor mijn plezier in het ontdekken.

Zo lekker uitgebreid dwalen door artikelen en mijn notities is iets waar ik al heel lang meer ruimte voor wilde maken in mijn leven, maar wat me tot mijn eigen frustratie steeds niet lukte. En ik genoot er zo van dat ik dat nu eindelijk deed.

Maar vanaf het moment dat ik weer meer op Insta kwam, zakte dat als vanzelf weer weg,

Dan zat ik lekker te lezen en midden in een artikel pakte ik mijn telefoon en opende ik Insta. Zonder enige reden en zonder erbij na te denken. Helemaal automatisch. Verbaasd zag ik het mezelf doen. Waarom, doe ik dit nu?

Het is iets dat Insta met me doet. Ik voel – ergens op de achtergrond – een soort constante haast en onrust. Ik heb het gevoel alsof ik de hele tijd ‘aan’ sta. Dat ik nooit echt even helemaal achterover kan leunen. Dat maakt me moe.

Het stond me steeds meer tegen dat ik me weer zo voelde. Tegelijkertijd vond ik het ook wel fascinerend om te observeren wat op Insta zijn blijkbaar met me doet. “Ach ja”, zei ik tegen mijzelf, “Het is nog maar voor even”.

Terugschakelen

Opvallend was dat ik voor het eerst in lange tijd weer eens veel rugpijn had. Ik dacht dat het kwam omdat ik veel achter mijn laptop had gezeten met softwaregeklooi om mijn website te maken zoals ik ‘m graag wil (en dat zal vast ook wel een deel van de reden zijn).

Maar rugpijn is bij mij vrijwel altijd een teken van spanning, weet ik inmiddels. Dus ik probeerde meer te rusten, extra te wandelen, ging weer eens lekker een middagje dwalen. Maar het ging niet weg.

Erkennen #1: het is klaar

Tijdens een middagje in mijn joggingbroek rommelen in mijn huis, borrelde ineens een heldere gedachte omhoog. Het was eigenlijk meer een mededeling: “Het is klaar met Instagram, niet meer daar blijven hangen“. Ik voelde de spanning uit mijn lijf smelten.

Dat duurde maar even want vervolgens begon er van alles te tetteren in mijn hoofd: “Doe toch niet zo ingewikkeld, joh. Het is maar een app. Andere mensen zitten er toch ook iedere dag op. Waarom zou jij dat niet nog even kunnen?” Praktische bezwaren: “Je website is nog niet klaar”. Twijfels over mijn beslissing: “Hoe krijg je überhaupt mensen naar je website?” En als toppunt: “Je moet niet minder, maar juist méér op Insta zijn”.

Maar… als ik één ding heb geleerd in de afgelopen vijftig jaar mij zijn, dan is dat wel dat ik het helemaal niet hoef te begrijpen of uit te leggen. Mijn lijf kent mij het beste.

Ze fluistert al een hele tijd tegen me. En als ik dan niet luister, gaat ze steeds harder tegen me praten. In haar eigen taal. Dat is vaak via mijn rug.

Het is duidelijk: Instagram zit me in de weg. Of ik dat nou wil, of niet. Verder hoef ik het niet te begrijpen of te beredeneren. We zijn geen match meer.

Ik heb afgelopen weken veel geluisterd naar afleveringen van Off the Grid (een podcast over stoppen met social media). In de aflevering met Nicole Antoinette zegt ze iets waar ik me heel erg in herkende:

“Giving myself permission to drop the story that there’s something wrong with me because I can’t hack it on social media. I’m too sensitive. If only I were tougher, more creative, better at making video… I should be able to do this and be like, it’s actually fine that I don’t want to.”

Erkennen #2: ik vind het moeilijk

Toen ik zo de ruimte nam om te accepteren dat ik me voel zoals ik me voel, popte er vanzelf meer gevoelens omhoog. Zoals dat ik het gewoon ontzettend spannend vind.

Want ik heb geen idee hoe mijn leven, mijn werk, dat wat ik wil delen eruit ziet zonder Insta. Want die heeft in alles een grote rol. Hoe doe ik dat zonder?

Maar vooral ontdekte ik dat ik me verdrietig voelde.

Het is niet ‘alleen maar een app’ waar ik mee stop. Maar een plek waar ik veel plezier heb gehad en fijne mensen leerde kennen. Sommigen zijn zelfs dierbare vrienden geworden (gelukkig blijven die natuurlijk wel in mijn leven). Het voelt alsof ik uit de groep stap.

Toen ik dat aan mijzelf toegaf, rolden de tranen over mijn wangen.

Daarna voelde ik vooral heel veel opluchting en ruimte.

Het is goed zo.

Ik vind het spannend. Maar hé, dat hoort bij nieuwe stappen waarvan je nog niet weet wat ze je gaan brengen. Tegelijkertijd voel ik veel zin en energie om het nu maar eens echt af te sluiten. Het voelt echt als een nieuw begin.

Oh, en mijn rug? Daar ging het de dagen daarna meteen een stuk beter mee!

Mijn volgende stap

Dus… geen verhuizerij meer in mijn stories.. Die verhuisdozen loop ik later nog wel eens door (want die heeft Insta heel handig voor me ingepakt 🙂

Ik zal nog af en toe wat wegwijzers plaatsen. Een kruimelspoor naar waar ik te vinden ben. Maar verder ben ik daar niet meer te vinden.

Over mijn Instaloze ontdekkingstocht blijf ik natuurlijk wel delen! Maar dan op mijn website.

Ik was van plan om als ik van Insta af ging op zoek te gaan naar andere online kletsplekken (zoals BlueSky of PixelFed). Maar ik wil eerst eens gaan ontdekken hoe het zonder social media in mijn leven is. Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar.

Nieuwe avonturen

Ik ben niet alleen bezig om mijn website opnieuw in te richten maar ook mijn werk. Daarover binnenkort vast veel meer!Als eerste heb ik vooral veel zin om momenten te organiseren waarin ontmoetingen (met jezelf en elkaar) centraal staan. Dus ik heb verschillende dingen gepland! Een spiksplinternieuw idee, een oude vertrouwde en diezelfde maar dan met een twist.

Salon Spontaan

Speciaal voor de lezers van mijn nieuwsbrief organiseer ik tot de zomer iedere maand een gratis Salon Spontaan.

Random Book Clubs

Ik heb niet één, maar twee Random Book Clubs op de agenda staan! 🥳

• 8 mei: de Random Book Club zoals je ‘m kent: waarin je op een verrassende ontdekkingsreis gaat in je stapel ongelezen boeken.
  
• 19 juni: de allereerste Random book Club+ Dat zijn edities met een twist. Deze eerste keer is dat: notitieboekjes. 
  
  Je gaat op een expeditie door je eigen notitieboekjes. Rode lijnen ontdekken in je aantekeningen, je krabbels van jaren geleden in gesprek laten gaan met die van vorige week, vergeten ideeën herontdekken.