Voorjaar 1988. Ik sta in mijn eentje aan de rand van het schoolplein in een rode petticoat.

Ik voel me doodongelukkig en geef mezelf vakkundig op mijn kop.

‘Wat heb je gedaan, sukkel? Waarom ben je niet gewoon in je spijkerbroek naar school gegaan? Nee lekker ben jij, had je niet nog iets opvallenders aan kunnen trekken!’

Ik kijk naar de groepjes op het schoolplein en zie ze praten en lachen. Ze hebben het over mij. Allemaal. Ik weet het zeker!

Als de bel klinkt om aan te geven dat de lessen weer beginnen loop ik de andere kant op, het plein af, naar huis. Ik wil alleen nog maar die rok uittrekken. Ik voel me belachelijk.

Thuis gooi ik de petticoat onder in mijn kast. De weken daarna blijf ik veel op mijn kamer. Ik wil niet meer naar school, niet meer naar buiten.

Ik breng de tijd door in de veilige wereld van mijn tienerkamer. Ik kijk zwijmelend naar de poster van Glen Madeiros en dagdroom over hoe mooi het leven later zal zijn.

Het is begin 2009. Ik zit samen met één van mijn liefste vriendinnen aan een grote houten tafel.

Tussen ons ligt een vel papier waarop woorden staan als actief, creatief, speels, intuïtief, vrijheid. Plotseling veert mijn vriendin van haar stoel en roept: ‘Ik weet het, dit is je bedrijfsnaam’.

Ze tekent in een lege hoek van het inmiddels volgekalkte blad een driehoek. Lachend schrijft ze het woord Play eronder.

‘Zie je, het symbool van de startknop. Want je brengt mensen in beweging en doet dat op een speelse manier.’

Ik heb een bedrijf! Al snel heb ik ook genoeg opdrachten om mijn huur en de boodschappen te betalen.

En ik heb ideeën, heel veel ideeën. Over hoe ik op een speelse manier veranderingen bij mensen en bedrijven in gang zet en hoe ik de wereld een beetje speelser maak. Heerlijk, al die plannen die enthousiast door mijn koppie springen. Ik kan me er urenlang mee vermaken.

Januari 2011. Ik ben in een Utrechtse werfkelder waar verleidkundige Pauline Schueler een inspirerende workshop geeft over hoe je jezelf en je bedrijf op een prikkelende manier presenteert.

Na ongeveer een uur zegt ze: ‘durf jezelf belachelijk te maken’.

En pats, ineens besef ik het! Ik doe weer wat ik deed toen ik 13 was. De tienerkamer heb ik weliswaar verruild voor een professionele praktijkruimte.

Maar weer ben ik aan het dromen over alle leuke dingen die ik later ga doen. Op veilige afstand van de mening van anderen, die het wel eens belachelijk zouden kunnen vinden…

Het is de hoogste tijd om mijn rode petticoat weer onder uit de kast te halen, mijn kamer uit te gaan en de wijde wereld in te trekken.

Ik ga verkennen, experimenteren, ontdekken. Ik ga spelen!