Durf jezelf belachelijk te maken
Voorjaar 1988. Ik sta in mijn eentje aan de rand van het schoolplein in een rode petticoat. Ik voel me doodongelukkig en geef mezelf vakkundig op mijn kop. ‘Wat heb je gedaan, sukkel? Waarom ben je niet gewoon in je spijkerbroek naar school gegaan? Nee lekker ben jij, had je niet nog iets opvallenders aan kunnen trekken!’ Ik kijk naar de groepjes op het schoolplein en zie ze praten en lachen. Ze hebben het over mij, allemaal, ik weet het zeker! Als de bel klinkt om aan te geven dat de lessen weer beginnen loop ik de andere kant op, het plein af, naar huis. Ik wil alleen nog maar die rok uittrekken. Ik voel me belachelijk.
Thuis gooi ik de petticoat onder in mijn kast. De weken daarna blijf ik veel op mijn kamer. Ik wil niet meer naar school, niet meer naar buiten. Ik breng de tijd door in de veilige wereld van mijn tienerkamer. Ik kijk zwijmelend naar de poster van Glen Madeiros en dagdroom over hoe mooi het leven later zal zijn.
Het is begin 2009. We zitten aan een grote houten tafel. Tussen ons ligt een vel papier waarop woorden staan als actief, creatief, speels, intuïtief, vrijheid. Plotseling veert mijn vriendin van haar stoel en roept: ‘Ik weet het, dit is je bedrijfsnaam’. Ze tekent in een lege hoek van het inmiddels volgekalkte blad een driehoek. Lachend schrijft ze het woord Play eronder. ‘Zie je, het symbool van de startknop. Want je brengt mensen in beweging en doet dat op een speelse manier.’
Ik heb een bedrijf! Al snel heb ik ook genoeg opdrachten om mijn huur en de boodschappen te betalen. En ik heb ideeën, heel veel ideeën. Over hoe ik op een speelse manier veranderingen bij mensen en bedrijven in gang zet en hoe ik de wereld een beetje speelser maak. Heerlijk, al die plannen die enthousiast door mijn koppie springen. Ik kan me er urenlang mee vermaken.
Januari 2011. Verleidkundige Pauline Schueler geeft een inspirerende workshop over hoe je jezelf en je bedrijf op een prikkelende manier presenteert. Na ongeveer een uur zegt ze: ‘durf jezelf belachelijk te maken’. En pats, ineens besef ik het! Ik doe weer wat ik deed toen ik 13 was. De tienerkamer heb ik weliswaar verruild voor een professionele praktijkruimte. Maar weer ben ik aan het dromen over alle leuke dingen die ik later ga doen. Op veilige afstand van de mening van anderen, die het wel eens belachelijk zouden kunnen vinden…
Het is de hoogste tijd om mijn rode petticoat weer onder uit de kast te halen, mijn kamer uit te gaan en de wijde wereld in te trekken. Ik ga verkennen, experimenteren, ontdekken. Ik ga spelen!
Mooi!! Inderdaad tijd om hem aan te trekken, hij staat je veel te goed weet ik uit ervaring. En lees ook Seth Godin’s purple cow eens > playing safe is boring… !! 😉 Veel succes!!
Heerlijk. 🙂
En ben benieuwd: doe je dit inmiddels ook? Geef je ondertussen (bijvoorbeeld) al je Bureau Play-diensten gekleed in equivalenten van rode petticoats? (Foto?)
Zelf ben ik gek op Oscar-jurken – je weet wel, van die jurken waarmee je stijlvol over rode lopers kunt glijden. Ik grijp iedere gelegenheid aan om die niet werkloos in de kast te laten hangen en zomaar, omdat ik dat leuk vind, evenementen te presenteren in die jurken. (Of ik bedenk zelf een gelegenheid, zo heb ik een aantal jaren een FilmFan FilmQuiz voor de lol georganiseerd.)
Leuk om via de blogkermis je website te hebben ontdekt!
Hoi Marieke!
Geweldig, wat weer een inspiratie voor ons allemaal…
Net als Miranda ontdek ik jou via Judith Webber’s blogkermis, waar Miranda en ik ook allebei aan mee hebben gedaan. Leuk om elkaar zo te vinden!
De rode petticoat ga ik meenemen voor mijn Gremlin, zodat ie zal zien dat ik in ieder geval niet bang ben om voor gek te staan.
Toch?
🙂
Inderdaad, leuk om elkaar zo te vinden! En wat een herkenbaar verhaal over je Gremlin. Ik zou zeggen, trek die rode petticoat aan! En als die Gremlin weer moeilijk doet, trek je hem er ook een aan. Volgens mij ontzettend grappig gezicht: een Gremlin in een petticoat. En dan neem je ‘m vanzelf niet meer zo serieus 😉
Thanks 🙂 De rode petticoat heb ik soms aan. Ze gaat vast nog een keer bij een Bureau Play evenement aan!
Verder is mijn leven symbolisch gezien op het moment een grote rode petticoat show. Ik heb werken even op een laag pitje gezet, deze periode omgedoopt tot Summer of PLAY en ben begonnen met mezelf te laten zien. En daarbij helpt het zo ontzettend om mezelf belachelijk te durven maken. En wat is het toch leuk daarbuiten in mijn rode petticoat 😉
Oh ja, wat heerlijk om jezelf in galajurken te kleden. Ik heb ooit een baan gehad waar ik dat regelmatig in moest. Zo leuk! Ik vind het ook heerlijk om dat te doen. Maar goeie, ik ga ook weer meer gelegenheden daarvoor aangrijpen!
Grappig trouwens, ik wist helemaal niet dat ik op de blogkermis sta. Ontdek ik door jouw reactie. Ik ga meteen even kijken!