Tag: het begin

Inmiddels heb ik drie weken speelkwartierexperimenten achter de rug. Een tijd vol kleine avontuurtjes.

• Ik beleefde doodsangsten en kinderlijk plezier tijdens een partijtje rolschaatsen.
• Ik kraste kleur- en bloemrijke retro-outfits op mijn oude Modewijzer die ik bij mijn ouders uit de kast trok.
• Ik knutselde briefjes met vrolijke boodschappen om voor andere reizigers achter te laten in de trein. Ik zette met een groepje vrolijke mensen een zaterdagmiddag een schoolplein op zijn kop met de Stoepkrijterij.
• Ik heb geknipt, geplakt, gekleurd, verhaaltjes geschreven, gefotografeerd en vooral veel lol gehad.

Ik begon mijn speelkwartier om te kijken of spelen te plannen was. En mijn doel daarbij was vooral om dagelijks plezier te maken. Wat ik niet had verwacht was dat het spelen me lessen zou leren die ik zou gaan toepassen in mijn leven. Tot mijn verbazing is dat, naast al het plezier wat ik beleef, wat er gebeurt. Ik deel zo een paar van de belangrijkste lessen.

Maar eerst even wat achtergrondinformatie over mij. Ruim twee jaar geleden was ik klaar met mijn studie Coaching en Counseling. Ik begon mijn eigen coachingsbureau, had al vrij snel mijn eerste opdrachten en deelde met een paar andere coaches een prakrijkruimte.

En toen begon het denken… Welke richting wil ik op? Wie is mijn doelgroep? Wat onderscheid mij van de vele andere coaches in het land?

Ik bracht hele dagen door met het denken over deze en talloze andere vragen. Mijn bedrijf heet Bureau Play omdat ik mensen en organisaties op een speelse manier in beweging breng. Maar de grote grap was, dat ik zelf veel te weinig aan het spelen was.

laat het eindresultaat los

Een van de lessen die ik van mijn speelkwartierexperiment heb geleerd, is dat ik alleen maar kan spelen zonder eindresultaat in beeld te hebben. Het spel leidt zelf de weg naar de volgende stap.

Zo wilde ik van de week beginnen met het maken van een collage maar gaandeweg was ik tekstballonnetjes aan het tekenen en knippen die ik de volgende dag met oogjes op straat wilde plakken (niet uit te leggen, zie de foto’s onderaan :-).

In mijn spel geef ik mezelf de vrijheid om af te wijken van mijn pad. Met mijn bedrijf deed ik dat niet. Ik was steeds bezig met het eindresultaat, waar ik uit wilde komen en daar vanuit wilde ik het plaatje gaan inkleuren. Dat eindresultaat kreeg ik niet goed helder en daardoor volgde er geen acties.

Als ik dat vertaal naar het spelen, zou ik pas begonnen zijn als ik wist wat er allemaal in de collage kwam. Door gewoon te beginnen zag ik wel waar het schip strande. En dat bleek iets compleet anders te zijn dan een collage.

komende maanden: vrij ontdekken

Ik heb daarom besloten om mijn bedrijf ook weer zonder verwachting op te bouwen. Ik begin weer met een ‘leeg doek’. Ik ga door met mijn lopende klussen maar daarnaast heb ik de komende zes maanden vrij gepland om te experimenteren en te kijken waar het experiment me naar toe leidt.

Dat zou dus ook zomaar iets anders kunnen zijn dan (alleen maar) coaching. Door te spelen ontdek ik (weer) wat ik echt leuk vind.

Het experiment met de vlinders en de oogjes waren twee van mijn lievelingsexperimenten. Ik word altijd heel vrolijk van kleine knullige streetart die een glimlach op mijn gezicht tovert.

Ik weet nog niet waar het uitkomt maar ik weet dat ik meer wil doen met grappige interventies in het straatbeeld. Mensen even uit hun gedachten trekken en herinneren aan hun speelsheid.

je hoeft het niet te kunnen

Nog een laatste belangrijke les is dat ik ook dingen mag doen die ik nog niet heel goed kan. Ik hou al heel lang van fotograferen. Ik heb alleen totaal geen verstand van de technische kant. Ik doe gewoon maar wat.

Nu ik mezelf toe sta om te klooien merk ik dat ik mijn fototoestel veel vaker uit de kast trek. Paradoxaal genoeg krijg ik nu steeds vaker complimenten over mijn foto’s.

Een van de vlinderfoto’s heeft iemand zelfs als screensaver op haar telefoon en computer gezet!

 

Ik had Elsbeth nog nooit in levende lijve ontmoet. En zelfs op twitter hadden we niet meer dan een handvol tweets uitgewisseld. Ik was erg benieuwd. Met wie zou ik deze middag stoepkrijtend doorbrengen?

Toen Elsbeth aan kwam fietsen met haar gele lentejurk en groene haarband wist ik meteen ‘dit zit goed’. En na wat korte kennismakingspraatjes kwam al snel de stoepkrijt uit onze handtassen.

Het begon als een klein ideetje op Twitter. Elsbeth Boom stuurde me een tweet met het fantastische idee om een keer met een groepje mensen te gaan stoepkrijten.

En hoppakee, anderhalve week later was de eerste Stoepkrijterij een feit.

Met een vrolijk groepje grote, en een paar kleine, mensen gaven we afgelopen zaterdagmiddag kleur aan een prachtig schoolplein midden in Amsterdam.

De Stoepkrijterij bleek een mooie combi van lol trappen en nieuwe mensen ontmoeten. In plaats van de ‘wat doe jij in het dagelijkse leven’-vraag bij het voorstellen, vroeg men nieuwsgierig naar waar de ander zijn of haar stoepkrijt had gekocht.

De middag leverde creatieve uitspattingen, gelach, onverwachte gesprekken en bijzondere nieuwe contacten op.

Absoluut een van de hoogtepunten was toen een paar buurtkinderen mee gingen krijten en vervolgens een grote tekening maakten om ons te bedanken voor de leuke dag. En dat Elsbeth en ik ondertussen arm in arm ontroerd toekeken.

Iedere dag een speelkwartier.

Een week geleden was het nog een geinig experiment dat ik verzon tijdens het hardlopen. Nu is het onderdeel geworden van mijn dagelijkse bezigheden.

Het is dus héérlijk om spelen bovenaan mijn prioriteitenlijstje te zetten en het heeft me veel leuke momenten opgeleverd de afgelopen week.

En wat ik minstens zo leuk vind, zijn de mensen om me heen en op Twitter en Facebook die met me zijn gaan meedenken, me koppelen aan mensen die zich met spelen bezig houden en sommigen die zelfs ook een speelkwartier op hun todo-lijst hebben gezet!

Mijn eerste week vol speelkwartiertjes was heel verfrissend. Ik heb afgelopen week gezwommen, een kwartier lang door een dia om me heen gekeken, mais naar popcorn zien transformeren, een stop-motionfilmpje gemaakt en poppetjes getekend.

Alle speelkwartieren waren stuk voor stuk kleine verrassingen en ‘eerste keren’.

Tot mijn verbazing heb ik ook ontdekt dat een kwartier per dag een speelmoment inplannen niet altijd van een leien dakje gaat.

Spelen is voor mij genieten, plezier maken, verwonderd zijn, lachen, de tijd vergeten. Eigenlijk zou ik niet weten waarom ik daar geen tijd voor vrij zou maken. En bovendien is een kwartiertje toch ook helemaal niks?

Toch ben ik de afgelopen week al tegen een paar smoesjes aangelopen: niet in de stemming zijn, geen inspiratie hebben, geen tijd. Ik wilde me echter niet zomaar laten afschepen door mijn eigen smoesjes en heb gekeken hoe ik er een speelse draai aan kon geven.

Smoesje 1: Niet in de stemming

Tja, spelen daarvoor moet je toch op zijn minst in de stemming zijn, vertelde ik mezelf toen ik ’s ochtends katerig wakker werd. Ik was de avond daarvoor veel te lang op een verjaardagsfeestje blijven hangen.

Niet lang na het opstaan kreeg ik echter een verrassend voorstel: of ik tijdens de lunch mee ging zwemmen. Aangezien ik dan niet meer hoefde na te denken hoe ik mijn speelkwartier zou gaan invullen, besloot ik het aanbod met beide handen aan te pakken en mijn hoofd vol watten te verrassen met een plons in het zwembad.

Omdat het tenslotte toch speelkwartier was, nam ik regelmatig pauzes tussen het baantjes zwemmen door. Ik hing dan dobberend aan de rand van het zwembad terwijl ik genoot van de glinsteringen op het water, de structuur van het plafond en de ouderwetse zwemhokjes in het prachtige Zuiderbad.

Om onszelf nog een beetje meer te verwennen, kochten mijn zwemgenootje en ik daarna op de markt een grote tas vol fruit en hebben daar goddelijke fruitshakes van gemaakt.

Na mijn speelkwartier van een uur, voelde me ik weer  helemaal opgeladen. Mijn kansloze brakke dag was ineens een klein feestje geworden.

Speelse draai: Niet in de stemming? Dan juist extra uitpakken! Meer tijd nemen en wat verwennerijtjes toevoegen.

Smoesje 2: Geen inspiratie

Wat als je niet weet wat je moet doen? Ik had dat bijvoorbeeld op woensdag. Ik heb de hele dag nagedacht over hoe ik mijn kwartier zou besteden. Ik kwam echter tot niks.

Toen ik ’s avonds thuis kwam, had ik alles zo voor me uit geschoven dat ik nog net een kwartiertje had voordat een vriendin bij me langs zou komen. Ik heb een paar planken in mijn kast gereserveerd voor verf, naaispullen, papier in allerlei kleuren en nog meer frutsels. Op een van die planken liggen projectjes waar ik mee bezig ben, of aan wil beginnen.

In de haast trok ik een dia die ik onlangs op straat had gevonden van de plank. Ik heb vervolgens foto’s van de dia gemaakt voor alle lichtbronnen die zich in mijn huis bevinden. En ook al klinkt het wellicht suf, dat was een heel grappig kwartiertje.

Speelse draai: Een kijkje nemen op mijn ‘inspiratieplank’ (en daar regelmatig nieuwe speelideetjes neerleggen).

Ik heb die plank natuurlijk niet altijd bij me. Wat doe ik dan? Daar ben ik mee gaan oefenen. Ik had geen plan en mijn kast bleef dicht.

Ik ben midden in mijn woonkamer gaan staan en rustig om me heen gaan kijken net zo lang tot iets mijn aandacht trok. Waar zou ik mee gaan spelen?

Aan de muur hing een poppetje. Ik had die ooit gekregen omdat iemand vond dat het poppetje met de springerige rode haren op mij lijkt. Ik pakte het van de muur en liep er mee door mijn huis.

Ik begon een beetje te geinen door foto’s van het poppetje te maken en aldoende werd duidelijk dat ik een stop-motionfilmpje zou gaan maken. Ik verschoof het poppetje steeds een klein stukje en nam er foto’s van. En terwijl ik zo bezig was, ontknoopte zich een klein verhaaltje voor het filmpje.

En al snel was ik met kinderlijk enthousiasme tekstballonnetjes aan het uitknippen en net als tijdens mijn eerste vlindermoment was ik de tijd weer even kwijt.

Draai: Gebruik maken van mijn omgeving, me laten leiden door wat ik om me heen zie. Wat trekt mijn aandacht?

Smoesje 3: Geen tijd

Op donderdag had ik even een dipje. Ik had die dag van tien tot zes uur aan een stuk door coachingsgesprekken gehad. En toen ik ’s avonds thuis kwam, wilde ik alleen nog maar op de bank liggen met een grote schaal popcorn.

Ik wilde echter niet al in de eerste week het bijltje er bij neergooien en dacht aan de tip die ik de dag daarvoor op Twitter van @VrouwHaaksma had gekregen.

Ik besloot van de nood een deugd te maken. Of eigenlijk: van het popcorn bakken een speelkwartier.

Terwijl ik de mais in de pan liet vallen, luisterde ik naar het getik van de korrels op de bodem van de pan. Ik keek naar de gele balletjes die allemaal ontzettend veel op elkaar leken en zocht naar waar ze op hele kleine details juist weer van elkaar verschilden. Ik verwisselde het ijzeren deksel van de pan voor een glazen deksel en keek hoe de maiskorrels zich al dansend door de pan transformeerden tot popcorn.

En of ik het me nou heb verbeeld…. maar de popcorn leek daarna ook nog eens lekkerder te smaken!

Speelse draai: Een dagelijkse bezigheid omtoveren in een speelkwartier.

---

De komende weken ga ik nog regelmatig bloggen over mijn speelwartierexperiment. Ik had na deze eerste zeven dagen al vele pagina’s vol kunnen schrijven. Zo heb ik nog bijna niks verteld over wat deze eerste week me eigenlijk heeft opgeleverd. Wordt vervolgd dus!

Ik vind het erg leuk om jullie opmerkingen, vragen, gedachten te lezen via het reactieformulier, Twitter, Facebook of mail. En mocht je ook aan het experimenteren zijn met het inplannen van een speelkwartier, ik hoor heel graag je ervaringen!

 

Gisteren was ik vlinders op mijn balkonmuur aan het plakken, als versiering. Ik vond het echter te druk en trok ze er al snel weer af.

Vervolgens probeerde ik het op de andere muur. Ook geen gezicht.

En het volgende ogenblik was ik ze op allerlei voorwerpen aan het plakken en aan het fotograferen.

Ik weet het niet, het gebeurde, zomaar, ineens.

Het was een van die momenten waar ik af en toe ineens in beland, plotseling, spontaan. Zo’n moment waarin ik helemaal op ga in iets vrolijks, iets zonder nut, wat op dat moment voelt alsof het het allerbelangrijkste op aarde is, waarbij ik alles vergeet en tijd geen betekenis meer heeft.

Kan ik dit ook plannen?

Vanochtend tijdens het hardlopen vroeg ik me af of dit soort momenten ook te plannen zijn? Want ik wil eigenlijk heel graag nog veel vaker dit soort ‘hemel op aarde-momentjes’.

Voorjaar 1988. Ik sta in mijn eentje aan de rand van het schoolplein in een rode petticoat.

Ik voel me doodongelukkig en geef mezelf vakkundig op mijn kop.

‘Wat heb je gedaan, sukkel? Waarom ben je niet gewoon in je spijkerbroek naar school gegaan? Nee lekker ben jij, had je niet nog iets opvallenders aan kunnen trekken!’

Ik kijk naar de groepjes op het schoolplein en zie ze praten en lachen. Ze hebben het over mij. Allemaal. Ik weet het zeker!

Als de bel klinkt om aan te geven dat de lessen weer beginnen loop ik de andere kant op, het plein af, naar huis. Ik wil alleen nog maar die rok uittrekken. Ik voel me belachelijk.

Thuis gooi ik de petticoat onder in mijn kast. De weken daarna blijf ik veel op mijn kamer. Ik wil niet meer naar school, niet meer naar buiten.

Ik breng de tijd door in de veilige wereld van mijn tienerkamer. Ik kijk zwijmelend naar de poster van Glen Madeiros en dagdroom over hoe mooi het leven later zal zijn.

---

Het is begin 2009. Ik zit samen met één van mijn liefste vriendinnen aan een grote houten tafel.

Tussen ons ligt een vel papier waarop woorden staan als actief, creatief, speels, intuïtief, vrijheid. Plotseling veert mijn vriendin van haar stoel en roept: ‘Ik weet het, dit is je bedrijfsnaam’.

Ze tekent in een lege hoek van het inmiddels volgekalkte blad een driehoek. Lachend schrijft ze het woord Play eronder.

‘Zie je, het symbool van de startknop. Want je brengt mensen in beweging en doet dat op een speelse manier.’

Ik heb een bedrijf! Al snel heb ik ook genoeg opdrachten om mijn huur en de boodschappen te betalen.

En ik heb ideeën, heel veel ideeën. Over hoe ik op een speelse manier veranderingen bij mensen en bedrijven in gang zet en hoe ik de wereld een beetje speelser maak. Heerlijk, al die plannen die enthousiast door mijn koppie springen. Ik kan me er urenlang mee vermaken.

---

Januari 2011. Ik zit in een Utrechtse werfkelder en luister naar verleidkundige Pauline Schueler. Ze geeft een wervelende workshop over hoe je jezelf en je bedrijf op een prikkelende manier presenteert.

Na ongeveer een uur zegt ze tegen ons: ‘durf jezelf belachelijk te maken’.

En pats, ineens besef ik het! Ik doe weer wat ik deed toen ik 13 was. De tienerkamer heb ik weliswaar verruild voor een professionele praktijkruimte.

Maar weer ben ik aan het dromen over alle leuke dingen die ik later ga doen. Op veilige afstand van de mening van anderen, die het wel eens belachelijk zouden kunnen vinden…

Het is de hoogste tijd om mijn rode petticoat weer onder uit de kast te halen, mijn kamer uit te gaan en de wijde wereld in te trekken.

Ik ga verkennen, experimenteren, ontdekken. Ik ga spelen!

---