Afgelopen week heb ik gelanterfanterd. Want dat had ik met mezelf afgesproken, dat ik een week lang zou lanterfanteren. Mooie combi ook met mijn vakantieweekje in Spanje.

Ik sprak met mezelf af dat ik mijn blog over een week vol ‘eerste keren’ af zou maken en online zou zetten. Nou, dat was dus geen handige combi. Want lanterfanteren en zelf opgelegde deadlines zijn geen vriendjes, heb ik maar weer eens ontdekt.

Dus hier alsnog anderhalve week later mijn blog over een week vol eerste keren…

Themaweek: de eerste keer

Iedere week een ander thema, zo wil ik de laatste anderhalve maand van mijn Summer of PLAY invullen. En dit zou een week vol ‘eerste keren’ worden.

Nou ben ik gek op eerste keren. Ik hou van ontdekken, van experimenteren, en van dingen die nog nieuw en vers zijn. De magie van de eerste keer.

Ook al heb ik heel veel zin in deze week, ik voel ook nog steeds de stress waar ik in mijn vorige blog over schreef. Ik voel me nog steeds gevangen in mijn gedachten.

Nieuw voor me is dat ik daar met nieuwsgierigheid naar kijk. Ik ben gewend om me door stress te laten opjagen. Nu voel ik dezelfde stress maar ik probeer er niet op te reageren. Ik weet waar het vandaan komt, baal soms even dat het zo is maar daar laat ik het dan ook bij. Ik vind het eigenlijk ook wel boeiend.

Mijn speelexperiment ging zo van een een leien dakje. Ik kwam vrij weinig obstakels tegen. En nu zich weer een volgende week aandient, ben ik benieuwd naar hoe ik weer ga spelen, wat ik daar voor nodig ga hebben. Komt dus eigenlijk mooi uit, in het kader van mijn speelonderzoek.

Zondag 10 juli: Start van Mexperience on Tour

De week begint met Mexperience on Tour. Een fris en creatief idee van belevenisregisseur Melinda Wolthuis van Mexperience. Ze reist twee weken lang door Nederland van camping naar camping in haar Chevrolet Malibu.

Ze nodigt per camping een nieuw clubje gasten uit waarmee ‘s ochtends wordt gewerkt en ‘s middags vakantie wordt gevierd.

In Breda stap ik op. De andere nieuwe gast is Mariel. Op een terras vlakbij het station ontmoet ik haar samen met haar man. Ze vragen me geinteresseerd wat ik doe en ik voel hoe de gedachten in mijn hoofd verkrampen. Want tja, wat doe ik?

Ik vertel eerst over mijn sabbatical, mijn Summer of PLAY. Gek, ineens vind ik dat al lastig om te vertellen terwijl ik dat de afgelopen tijd steeds met veel plezier en enthousiasme deed. Deze keer komt het er houterig en onzeker uit. Ik ben in mijn hoofd namelijk al bezig met de volgende vraag: wat is mijn werk?

Het is de eerste keer dat iemand me dat vraagt terwijl ik niet terug kan vallen op het antwoord dat ik coach ben. Ik vertel dat ik net gestopt ben met al mijn klussen en ook mijn beroep als coach gedag heb gezegd. Ik begin steeds meer te hakkelen en het lukt me niet goed om volgende vragen te beantwoorden.

Ik besluit maar gewoon te zeggen dat ik het even niet weet, dat ik er nog niet uit ben hoe ik precies mijn geld ga verdienen, en ja, dat ik dat even heel erg spannend vind. Pffff, dat scheelt.

Dan komt de blauwe Chevrolet van Melinda aanrijden. Ik voel kriebels. Yes, deze auto belooft avontuur. De groep die uit de auto stapt bevestigt dat gevoel alleen maar. Verwaaide haren, slippertjes, onderlinge grapjes.

Als ik vlak daarna met Melinda, Mariel en Shanti in de auto met aaibaar plafond (echt waar!) onderweg naar de camping ben, voel ik de reiziger in mij langzaam ontwaken.

Op de camping kom ik al snel in de doe-stand: tenten opzetten, luchtbedden opblazen, creatieve oplossingen zoeken voor kleine kampeerperikelen. Heerlijk overzichtelijk, het campingleven.

Wat is het lekker om weer even dingen te doen en mijn koppie in te zetten voor praktische probleempjes in plaats van razende gedachten. Ik voel weer een beetje meer ruimte en beweging.

Maandag 11 juli: Breda op stelten

Op maandagochtend werken we. Ik doe dat vanuit mijn hangmat. Ik besluit vandaag juist geen plannen te maken over de toekomst van mijn bedrijf, ik weet het gewoon even niet. Ik werk rustig aan mijn boek.

‘s Middags gaan we Breda in. De afgelopen 24 uur hebben we al ontdekt dat we elkaar goed aanvullen in de lolmodus.

De trip naar Breda wordt dan ook omgetoverd tot een feestje. Van een verkleedpartijtje in de carnavalswinkel tot verrukkelijke taartjes eten in een koffietentje.

Mijn speelkwartier in het kader van de eerste keren, besluiten we in te vullen in de plaatselijke gokhal. We gaan roulette spelen. Dit is voor mij helemaal nieuw. De omgeving, het spel, de andere bezoekers. Ik observeer en speel mee. Een soort cultureel antropologisch speelonderzoekje in de gokhal.

We sluiten onze trip in Breda af door te gaan wild bakken: pannenkoeken maken op de Grote Markt. En dat past helemaal bij het motto ‘Making the ordinary special’ van Mexperience on Tour.

 

Dinsdag 12 juli: Horror op wielen

Dinsdagochtend hebben we een brainstorm met de eigenaar van Camping Liesbos en daarna doen we dat ook nog even kort voor onze eigen ondernemingen.

Ik besluit wederom me niet te richten op dat waar ik me het drukst over maak (hoe ga ik verder met Bureau Play) maar iets in te brengen dat dichter staat bij waar ik nu mee bezig ben.

Ik krijg namelijk steeds vaker de vraag of ik de Speelregels wil gaan uitgeven. En ja, dat lijkt me ontzettend gaaf om te doen. Ik vraag de andere dames mee te denken. Ik krijg een paar scherpe vragen en rake suggesties. Ik voel dat de ideeen weer beginnen te borrelen in mijn hoofd.

We gaan verder en brainstormen over de modewebwinkel Ditha Bonita van Mariel. Ik wil iets zeggen als Melinda me toefluistert: “speelregel”. Hmm, leuk idee, hoe kan ik mijn feedback ombuigen naar een speelregel?

Ik pak een leeg kaartje en mijn stiften. Terwijl de dames doorstormen schrijf ik een persoonlijke speelregel voor Mariel op papier. Ik geef het haar aan het einde van de brainstorm.

Ik loop nog even naar binnen en als ik buiten kom, kijken de dames mij enthousiast aan: “Dit moet je vaker doen, kan je dit niet bij brainstorms en trainingen doen?”

Mariel vertelt me hoe behulpzaam juist mijn speelregel was. Het maakte de feedback behapbaar en ook nog eens leuk om uit te voeren.

Gaaf, een nieuw idee! Zo leuk om te ontdekken dat juist door geen voeding aan mijn stress over mijn open toekomst te geven er een idee komt dat weer een hele nieuwe ingang geeft.

De twee dagen Mexperience on Tour zijn voorbij. Ik wil nog niet weg en mag nog een camping meereizen. We nemen afscheid van Shanti en Mariel en verwelkomen Jolanda.

Onderweg voel ik weer hoe veel ik van reizen hou. Juist de kleine ontmoetingen bij de plaatselijke buurtsuper, de gesprekken in de auto, de voorbij schuivende natuur.

Aan het eind van de middag komen we aan op camping ‘t Haller midden in het prachtige Achterhoekse land. We hebben nog net genoeg tijd om de tenten op te zetten voordat het begint te regenen.

We brengen de avond gemoedelijk door in de grote tent. Eerst een kuipje boerenijs, daarna koken. Maar ja, wat doe ik nu met mijn speelkwartier?

We besluiten een horrorfilmpje te maken. We bedenken een simpel scenario met veel gegil en slechte geimproviseerde dialogen. Voor de special effects spuiten we ketchup op de ramen en de regen doet de rest.

We zijn net kleine kinderen, de een verzint een idee en de ander verzint er een nog gaver idee over heen. Ideeen stapelen noemt Melinda dat. Heerlijk! ‘s Nachts monteert Melinda het filmpje nog.

De ketchup is helaas niet te zien, en sowieso zie je de helft van het filmpje helemaal niks. En toch, wij zijn trots en plaatsen het midden in de nacht nog online.

We hebben er nooit meer een reactie op gehad, van niemand. Zouden ze ons willen sparen? 😉

 

Woensdag 13 juli: Altijd al eens willen doen

Als we wakker worden regent het nog steeds. We besluiten deze ochtend niet op de camping te werken maar naar Zutphen te gaan.

Een plek vinden met WIFI blijkt nog best een opgave. Via twitter komen we terecht bij broodjeszaak BiteMe waar we urenlang kantoor houden. Naast mijn boek werk ik ook even aan de speelregels naar aanleiding van de brainstorm gisteren.

Ineens besef ik iets dat voelt als een ontbrekend puzzelstukje. Ik was de hele tijd op zoek naar een duidelijke richting voor mijn bedrijf. Een hapklaar antwoord over wat ik ben en wat ik te bieden heb. Maar waarom zou dat zich niet ook na september spelend verder mogen ontwikkelen? Het hoeft nog niet klaar te zijn dan.

Laat ik me eerst maar eens richten op de projecten en producten die deze zomer ontstaan, zoals de speelregels. Wat ik ben en wat ik exact te bieden heb zal zich vanzelf wel ontvouwen.

De stress was al niet meer heel actief aanwezig, maar jeetje wat een ruimte voel ik nu ineens. Ik tik hyper van enthousiasme aan een plan voor mijn speelregels.

Melinda werkt druk aan een offerte en Jolanda en ik besluiten een rondje door Zutphen te wandelen. We hebben een heel fijn gesprek over de stappen die Jolanda met haar bedrijf wil gaan maken.

Tussendoor lopen we allerlei winkeltjes in en kiezen op kruispunten steeds voor de mooiste straat en zigzaggen zo door Zutphen heen. Zo komen we ook in het winkeltje Houdbaar. Ik ben helemaal verliefd op dit winkeltje. Dit is het soort winkel waar ik zou willen dat mijn speelregels worden verkocht. In een opwelling vraag ik wat de leuke dame achter de balie vindt.

Ik laat haar een paar foto’s van Speelregels op mijn telefoon zien. Zou zoiets in haar winkel passen? Ze vindt het idee leuk, maar worden het dan deze handgeschreven kaartjes? Ik vertel dat ik nog met de vormgeving aan de slag ga en vraag haar of ze het leuk vindt in een later stadium feedback te geven.

Dit is echt ontzettend nieuw voor mij. Geleerd tijdens mijn Summer of PLAY!

Ik ben gewend om alles alleen te doen en pas iets aan de wereld te laten zien als ik vind dat het helemaal perfect is. Wat is het toch leuk om al eerder te delen met anderen!

‘s Avonds besluiten we na een tour met de boerin van de camping die ons haar prachtige bedrijf en creatieve ideeën laat zien naar het dorpje Hengelo (Gelderland) te gaan.

Het is daar kermis! Mooi plekkie voor mijn speelkwartier. Ik ben door de ontwikkelingen van de afgelopen dagen helemaal in mijn element en op de kermis kom ik in een vrolijke huppelmodus.

Ik wil in de botsautootjes. De andere dames besluiten verstandig dat ze dat met hun rug niet moeten doen. Ik duik de autootjes in en ontdek al snel dat het heel verstandig van de andere dames was en stiekem maak ik me wel zorgen over de harde klappen die ik krijg. Maar ik besluit al snel om me over te geven. Da’s maar goed ook want ik blijk geen kei in het besturen van het autootje te zijn en wel favoriet mikpunt van de lokale dorpsjeugd.

Wanneer ik uitgereden ben, roept Melinda dat ik bij iemand anders in moet stappen. En ik stap bij rooie Thijs in. Twee rode koppies naast elkaar, leuk gezicht lijkt me. Thijs kan wel sturen en knetterhard botsen. Het is spannend, ontzettend leuk spannend!

Daarna op zoek naar de schiettent. Ik heb nog nooit geschoten. Ik kom uit een pacifistisch gezin en de afkeer voor wapens is me met de paplepel ingegoten. Maar tot mijn verbazing ontdek ik dat ik het heel erg lekker vind. Het duurt wel even voordat ik het ook maar een beetje onder de knie krijg. Maar als ik dan de eerste blikjes raak: heerlijk. Het laden van het magazijn: verrukkelijk! Ook Melinda en Jolanda ontdekken dat het echt heel leuk is.

We kijken tenslotte nog even naar een doodeng over-de-kop-vlieg-apparaat en luisteren naar de typische kermisgeluiden. Dan heeft Melinda weer één van haar geniale ingevingen. Ze vraagt aan de man die omroept, of ik het niet eens mag proberen. En dat mag!

Wow, met mijn broertje en zusje deden we dit vroeger altijd na. Dit heb ik altijd al eens willen doen!

Alleen als ik dan de microfoon krijg, ben ik compleet mijn tekst kwijt en brabbel ik iets van higher en higher en woehoehoe. Maar man man man, wat was dat leuk om te doen!

Donderdag 14 juli: tussen de fashionista’s

Mex on Tour is nu echt afgelopen voor mij. Melinda zet ons af op het station en met een nat pak reis ik terug naar huis. Wat was ik graag verder mee gereisd!

Maar er ligt thuis ook weer allemaal leuks op me te wachten dus hup door naar het volgende avontuur.

Thuis aangekomen heb ik nog een half uurtje om me om te kleden voordat ik naar de Amsterdam Fashion Week ga. Wat een grote ommezwaai.

God oh god, wat zal ik toch aan doen? Ik pel de natte campingkleren van me af en trek van alles uit mijn kast, pas het voor de spiegel en gooi het vervolgens met een afkeurend gegrom achter me op de grond. Uiteindelijk vertrek ik in een simpel maar favoriet zwart jurkje en met daaronder mijn nieuwe killerheels 🙂

Natgeregend kom ik aan. Ik word van balie naar balie doorgestuurd en krijg uiteindelijk een enveloppe met mijn naam in mijn handen. Ik ga naar de show van Winde Rienstra die ik vorig jaar coachte bij TalentNu.

Weer ben ik in een omgeving waar ik me nog nooit eerder bevond. Ik kijk om me heen naar de mooie mensen. In de zaal heb ik het gevoel in een aflevering van Sex and the City te zijn beland.

De lichten gaan uit, de naam van Winde verschijnt groot op het scherm en de eerste modellen verschijnen. Zo gaaf om hier te zijn. En zo trots op Winde. Wow, wat een ontzettend gave collectie! En wat een bijzondere verstilde show.

Ik zie daarna nog twee shows en weet een ding zeker: ik wil veel vaker naar modeshows!

‘s Middags ga ik naar de eerste Club Puur van Judith Webber.

Ik kom voor de derde keer die dag met een nat pak aan. Het is gemoedelijk bij de borrel in Cafe de Pont. Ik ontmoet leuke mensen met toffe bedrijven. En de eerste keren blijven door gaan.

Ik krijg tot mijn verrassing een microfoon van Amsterdam FM onder mijn neus geduwd. Voor de VIPbus had ik onlangs al mijn eerste radio-interview gegeven maar dit is de eerste keer dat het over mij (en mijn Summer of PLAY) gaat.

Een paar dagen geleden kwam mijn verhaal er nog hakkelend uit. Nu ik weer voel dat ik speel en de stress verdwenen is, gaat het weer een stuk vlotter. Ik praat weer vanuit mijn passie!

Het houdt niet op want ik doe ook voor het eerst een interview voor een camera voor het promofilmpje voor ClubPuur (inclusief shot van mijn killerheels ;-).

En poeh, allebei de interviews vond ik eng, maar ik ontdek ook steeds weer dat ik eng ook best een beetje leuk vind. Veel leuker dan ik dacht!

Vrijdag 15 juli: mooie momenten plukken

Ik ga vandaag met Janne van Pluk je momenten een dag rondtreinen door Nederland.

Janne vraagt mensen in de trein om mooie momenten die ze de afgelopen week hebben meegemaakt voor haar te tekenen. Ik ga haar daar vandaag bij helpen.

We hebben een systeem bedacht voor de treinen die we gaan nemen. Steeds de derde intercity op het vertrektijdenbord. Op Utrecht CS is dat die naar Rotterdam. We gaan zitten in de coupe en ik vind het eigenlijk best spannend. Ik vraag me af of mensen dit wel willen doen.

Ik probeer het nog even uit te stellen door allerlei vragen aan Janne te stellen. Gelukkig staat Janne al vrij snel op en ik loop achter haar aan. Laten we maar gewoon beginnen.

Tot mijn verbazing reageren mensen over het algemeen heel positief. En al snel zit bijna iedereen in de coupe te tekenen en knopen onbekenden praatjes met elkaar aan. Wat bijzonder is dit!

Op Rotterdam CS lopen we meteen door naar het vertrektijdenbord en zien als tweede een intercity staan met als eindstation Lage Zwaluwe. Nog nooit van gehoord. We besluiten te smokkelen want daar willen we naar toe!

Een mevrouw waarschuwt ons dat daar niks te beleven is. Wij vertellen dat we dat juist leuk vinden. Onderweg plukken we nog wat momenten maar we weten niet hoe lang we in de trein zitten dus houden het bescheiden.

Als we aankomen in Lage Zwaluwe blijkt daar echt helemaal niks te beleven. Het is alleen een station! Geen huis in de buurt te bekennen, wel een groot stuk braakliggend terrein en een stukje verderop de snelweg.

We blijven er zo’n drie kwartier. We vinden het er geweldig omdat het zo’n absurd random plek is. We knopen gesprekken aan met de mensen die we tegen komen en eten een paar boterhammen met pindakaas. Dit is voor mij echt reizen!

Vanaf Lage Zwaluwe moeten we verder met een lege bus, naar Roozendaal. Even de tijd om met elkaar te kletsen. We hebben mooie gesprekken over onze levens. Vanaf Roozendaal nemen we de trein naar Den Bosch en ik durf nu ook steeds makkelijker op mensen af te stappen om hun te vragen een mooi moment te tekenen.

Ik vind het ontroerend om stoere jongens romantische herinneringen te zien tekenen. In Den Bosch doen we wat snelle boodschappen op het station en stappen op de derde intercity op het vertrektijdenbord die ons naar Heerlen brengt.

Janne vraagt de mensen in de coupe weer naar hun mooie momenten en vertelt zoals altijd dat ze daar blij van wordt. Een jongen in de coupe begint enthousiast te vertellen dat hij al jaren een url heeft ‘hierwordikblijvan.nl’ en daar nog steeds een goede bestemming voor zoekt. Hij besluit ter plekke de url aan Janne te geven.

En dat is aan het goede adres. Janne begint meteen een plan uit te werken voor de site. Ze wil een communitysite maken waar mensen dingen op kunnen plaatsen waar ze blij van worden. Vlak voordat we de trein uitstappen laat ze aan de jongen in haar notebook de eerste schetsen zien. Daar word ik nou blij van, zo’n Janne die direct mogelijkheden aangrijpt en aan de slag gaat.

In Heerlen stappen we op onze laatste trein. Terug naar Utrecht. In de trein klooien we allebei met ecoline. Janne tekent haar eigen mooie momenten van de dag, zoals deze:

De eerste keer, maar zeker niet de laatste.

Ik ben verliefd op mijn Summer of PLAY! Het is denk ik het mooiste kado dat ik mezelf ooit heb gegeven. En in deze zomer zitten weer allemaal kleine en grote kadootjes verstopt.

Deze week barstte het er van. Wat was het heerlijk om te ontdekken, te experimenteren, me onder te dompelen in nieuwe ervaringen. Ik ga mezelf vaker trakteren op zo’n week vol eerste keren!

Oh, en die week lanterfanteren, wat ik toen deed? Even helemaal niks. Zelfs geen speelkwartiertjes. Ik heb Angry Birds Rio uitgespeeld, tijdens de Tour de France geleerd wanneer een renner in een sjasse patat zit, drie boeken uitgelezen. Dat soort dingen. Lanterfanteren. Niet blogwaardig 😉

Mijn volgende thema is ‘Creëren’, lekker knutselen, dingen maken. To be continued…