Playmob
Juist op de Zuid-as lijken mensen veel haast te hebben en weinig oog voor elkaar. Dat was op de ochtend van 5 september 2011 even anders. Wij besloten tijdens de ochtendspits buiten te gaan spelen. Voorbijgangers werden verrast door mannen in pak die met elkaar gingen knikkeren, een hoelahoepende zakenvrouw, werkoverleg op skippyballen. Dames legden hun tassen aan de kant om te hinkelen, volwassen mannen speelden met autootjes. Het speelkwartiertje eindigde toen ik in mijn grijze mantelpak met ogen dicht luid riep: 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10 – wie niet weg is is gezien! Waarna iedereen uiteen stoof om zich te verstoppen. Slechts uit enkele overblijfselen kon worden opgemaakt wat vlak daarvoor had plaatsgevonden: een paar verloren autootjes, een hoelahoep in de boom, skippyballen en overal de gestoepkrijte tekst: Never stop playing!
De maanden daarvoor plaatste ik regelmatig een oproep op Twitter en Facebook voor deze Playmob. En wow, wat kreeg ik veel aanmeldingen. Helaas moesten veel mensen het wegens verplichtingen en gezondheid af laten weten. Maar ik was echt onder de indruk van alle enthousiaste mails van iedereen die heel graag mee wilde doen. Uiteindelijk zijn we op 5 september met een groep van ruim twintig enthousiastelingen – die ’s ochtends super vroeg hun bed uit zijn gekomen – tijdens de ochtendspits gaan spelen. Super bedankt playmobbers voor een te gekke ochtend!
De Playmob in één woord door (bijna) alle playmobbers.
Wat een geweldig initiatief, Marieke!!! Mooi wat jullie neerzetten. Daar heeft de wereld meer van nodig!! XX Marian
Wat een mega activiteit. Erg creatief bedacht en super dat het respons en deelname aan de activiteit zo’n succes was. Heerlijk om het kind zijn dagelijks in ons tot uiting te kunnen laten brengen.
GEWELDIG. leuke initiatief! en idd never stop playing 🙂
Wat gaaaaf!!!! Ik wil ook meespelen!!! 🙂
Wow! That’s what i call Proud to Play!
Cu all & more @ next playmob!
Marieke, ik ben blij dat je me dit via twitter hebt laten zien, ik hoop dat ik volgende keer mee kan spelen 🙂
Werken op de Zuidas in Amsterdam, snelle jongens en meiden lopen daar in saaie grijze pakken en dan dit… een gewone maandagmorgen verandert in een betekenisvolle ervaring.
Daar krijg je toch een lach om je mond en een twinkel in je ogen van?