Het is alweer een zonnige dag in april. Ik zit bij een gemoedelijk koffiezaakje op de hoek bij de drukke Albert Cuypmarkt.

Ik ruik de geur van gemalen koffiebonen en de bagels die net uit de oven worden gehaald. Ik hoor het opschuimen van de cappuccinomelk, geroezemoes van toeristen die hier hun dag beginnen en zachtjes murmelt een latino jazzzangeres zwoele klanken door de boxen. En ik, ik ben aan het tikken op mijn laptop.

Het is het kneuterige cliché beeld waar ik al jaren van dagdroom.

allerlei stapjes

De afgelopen tijd heb ik stapje voor stapje beslissingen genomen waarvan ik nu merk hoe belangrijk ze voor me zijn.

Het begon met een dagelijks speelkwartier, vervolgens besloot ik om even geen nieuwe klussen aan te nemen, mijn praktijkruimte op te zeggen en tijdelijk lowbudget te leven zodat ik tijd vrij kon maken om me te wijden aan mijn vrolijke obsessie met spelen.

Ik doopte deze inspiratiepauze om tot mijn Summer of PLAY. Deze zomer geef ik mezelf de vrijheid om op al mijn impulsen in te gaan en om me niet tegen te laten houden door ‘ja maar, kan dat wel’-gedachten.

En wat een heerlijk kado is dat! Ik ben nog maar net begonnen maar de afgelopen weken zijn al een opeenstapeling van bijzondere ontmoetingen, AHA-erlebnissen en magische gebeurtenissen.

Het wil eruit

In mijn hoofd is het inmiddels een kleurrijke kermis van gedachten en ideeen die over elkaar heen buitelen. Gaandeweg ben ik me op steeds meer manieren gaan uiten.

Ik heb sinds kort altijd een boekje bij me waar ik mijn ideeën in schrijf en potloden voor als er kleur of vorm nodig is. Ik ben begonnen met mijn gedachten te delen via twitter en mijn blog.

En toch was dat nog niet genoeg. Het was nog zo versnipperd.

Afgelopen dinsdag besloot ik ‘de boel’ te bundelen om wat meer overzicht te krijgen. Met het gedachtenflardenboekje en mijn laptop toog ik naar een koffiezaakje om de hoek. Ik schreef de grote lijnen uit. Fijn, ik had weer wat meer rust in mijn hoofd.

Toen ik het documentje opsloeg, noemde ik het, zonder daar diep over na te denken, ‘boek.doc’.

En ineens, daar op het terras, was mijn boek geboren en het besluit om iedere ochtend een koffiezaakje op te zoeken om te schrijven.

Ik weet bij god nog niet welke richting mijn boek op zal gaan. Het enige wat duidelijk is, is de rode draad: spelen (natuurlijk!). Het wordt een kleurrijk ‘zin om zelf te gaan spelen’-boek.

Maar ook de diepere laag, waarom ik denk dat spelen zo belangrijk is, juist ook voor volwassenen, vind je er in terug. Hoe dat er uit komt te zien is voor mij ook nog een enorm groot vraagteken.

Ondanks alle onduidelijkheden voelt het zo goed, zo kloppend. Ik laat me bij het schrijven, net als ik nu met mijn leven doe, leiden door wat er gebeurt, door wat er uit mijn handen komt als ik achter mijn laptop kruip.

Zo, ik bestel nog een cappucino. Ik ben razend benieuwd wat er nu weer uit mijn vingers rolt…