Mijn hart klopt in mijn keel. Ik wil uit deze afgesloten ruimte waarin ik met een rotsnelheid naar beneden glij en van links naar rechts word geslingerd.

Ik ben bang dat ik over de kop ga. Dat het pijn gaat doen.

Ik probeer me te verzetten. Ik wil dat dit stopt, nu! Ik hou mijn adem in en span al mijn spieren aan. Maar ik ben machteloos. Ik kan het niet stoppen.

Verstijfd van angst plons ik even later onderaan de glijbaan het zwembad in.

Dit was één angstige minuut van een verder heerlijk tripje naar een tropisch zwemparadijs vorig jaar.

symbool voor afgelopen jaar

Gisteren dacht ik er aan terug toen ik met een goede vriend zat te praten. De glijbaangebeurtenis kreeg in dat gesprek een plekje als symbool voor hoe ik de afgelopen jaren mijn leven leidde.

We hadden het over de terugkerende lange periodes waarin ik me somber en leeg heb gevoeld. Ik snap nu dat ik mezelf dan met alle kracht probeerde tegen te houden.

En dat dat lukte! Ik kreeg het zelfs voor elkaar om mezelf vast te klemmen. Daar midden in de glijbaan van het leven. Te bang om verder te glijden.

Bang voor de volgende bocht. Bang dat ik over de kop zou gaan. Bang voor pijn.

Wat een energie heeft me dat gekost. Wat was het eenzaam daar halverwege de glijbaan. En vooral ook: wat had ik er weinig plezier! Niet zo gek dat ik me ongelukkig voelde.

Ik vertelde dat het weer zover is. Het leven voelt weer als een razendsnelle glijbaanrit. De ene bocht is net achter de rug of ik vlieg alweer door de volgende. Ik word van links naar rechts geslingerd en soms ben ik bang dat ik over de kop ga.

Wat een rit!

Maar…. wat heb ik een plezier!

Wat is het verrukkelijk om naar beneden te roetsjen!

Als ik het toch echt even te eng vind dan neem ik me voor om me niet te verbijten. Dat ik mijn energie dan niet in het tegenhouden ga stoppen. Maar dat ik dan even heel hard ga gillen.

Wiehaaaaaaa!

En roetsj… weer door de volgende verrassende bocht.