Inmiddels heb ik drie weken speelkwartierexperimenten achter de rug. Een tijd vol kleine avontuurtjes.

• Ik beleefde doodsangsten en kinderlijk plezier tijdens een partijtje rolschaatsen.
• Ik kraste kleur- en bloemrijke retro-outfits op mijn oude Modewijzer die ik bij mijn ouders uit de kast trok.
• Ik knutselde briefjes met vrolijke boodschappen om voor andere reizigers achter te laten in de trein. Ik zette met een groepje vrolijke mensen een zaterdagmiddag een schoolplein op zijn kop met de Stoepkrijterij.
• Ik heb geknipt, geplakt, gekleurd, verhaaltjes geschreven, gefotografeerd en vooral veel lol gehad.

Ik begon mijn speelkwartier om te kijken of spelen te plannen was. En mijn doel daarbij was vooral om dagelijks plezier te maken. Wat ik niet had verwacht was dat het spelen me lessen zou leren die ik zou gaan toepassen in mijn leven. Tot mijn verbazing is dat, naast al het plezier wat ik beleef, wat er gebeurt. Ik deel zo een paar van de belangrijkste lessen.

Maar eerst even wat achtergrondinformatie over mij. Ruim twee jaar geleden was ik klaar met mijn studie Coaching en Counseling. Ik begon mijn eigen coachingsbureau, had al vrij snel mijn eerste opdrachten en deelde met een paar andere coaches een prakrijkruimte.

En toen begon het denken… Welke richting wil ik op? Wie is mijn doelgroep? Wat onderscheid mij van de vele andere coaches in het land?

Ik bracht hele dagen door met het denken over deze en talloze andere vragen. Mijn bedrijf heet Bureau Play omdat ik mensen en organisaties op een speelse manier in beweging breng. Maar de grote grap was, dat ik zelf veel te weinig aan het spelen was.

laat het eindresultaat los

Een van de lessen die ik van mijn speelkwartierexperiment heb geleerd, is dat ik alleen maar kan spelen zonder eindresultaat in beeld te hebben. Het spel leidt zelf de weg naar de volgende stap.

Zo wilde ik van de week beginnen met het maken van een collage maar gaandeweg was ik tekstballonnetjes aan het tekenen en knippen die ik de volgende dag met oogjes op straat wilde plakken (niet uit te leggen, zie de foto’s onderaan :-).

In mijn spel geef ik mezelf de vrijheid om af te wijken van mijn pad. Met mijn bedrijf deed ik dat niet. Ik was steeds bezig met het eindresultaat, waar ik uit wilde komen en daar vanuit wilde ik het plaatje gaan inkleuren. Dat eindresultaat kreeg ik niet goed helder en daardoor volgde er geen acties.

Als ik dat vertaal naar het spelen, zou ik pas begonnen zijn als ik wist wat er allemaal in de collage kwam. Door gewoon te beginnen zag ik wel waar het schip strande. En dat bleek iets compleet anders te zijn dan een collage.

komende maanden: vrij ontdekken

Ik heb daarom besloten om mijn bedrijf ook weer zonder verwachting op te bouwen. Ik begin weer met een ‘leeg doek’. Ik ga door met mijn lopende klussen maar daarnaast heb ik de komende zes maanden vrij gepland om te experimenteren en te kijken waar het experiment me naar toe leidt.

Dat zou dus ook zomaar iets anders kunnen zijn dan (alleen maar) coaching. Door te spelen ontdek ik (weer) wat ik echt leuk vind.

Het experiment met de vlinders en de oogjes waren twee van mijn lievelingsexperimenten. Ik word altijd heel vrolijk van kleine knullige streetart die een glimlach op mijn gezicht tovert.

Ik weet nog niet waar het uitkomt maar ik weet dat ik meer wil doen met grappige interventies in het straatbeeld. Mensen even uit hun gedachten trekken en herinneren aan hun speelsheid.

je hoeft het niet te kunnen

Nog een laatste belangrijke les is dat ik ook dingen mag doen die ik nog niet heel goed kan. Ik hou al heel lang van fotograferen. Ik heb alleen totaal geen verstand van de technische kant. Ik doe gewoon maar wat.

Nu ik mezelf toe sta om te klooien merk ik dat ik mijn fototoestel veel vaker uit de kast trek. Paradoxaal genoeg krijg ik nu steeds vaker complimenten over mijn foto’s.

Een van de vlinderfoto’s heeft iemand zelfs als screensaver op haar telefoon en computer gezet!